Als jongetje van 5 heb ik mezelf ‘groot’ en ‘volwassen’ verklaard
Met die gedachte liep ik al een groot deel van mijn leven rond. Als een constatering, zonder naar gevoel. Een relatie met hedendaags gedrag van mij zag ik niet, en ook geen aanleiding om daar in te duiken. Het leven is van nu en morgen.
Ik raakte in gesprek met iemand die bezig was met eigen trauma
verwerking en zij raadde mij het boek aan van Jan Geurtzen. Dat opende een wereld van inzicht. Vooral resoneerde gevoeligheid voor afwijzing en zelfafwijzing. Opgestart in mijn vroege jeugd. Dat leidde bij mij tot afsluitgedrag en disproportionele woede. Waar belangrijke anderen last van hadden.
Reden voor mij om met mijn jeugdtrauma aan de slag te gaan
Mijn leeftijd( 72) maakte niet uit, ik heb immers het eeuwige leven.
In dezelfde tijd las ik het boekje: mensen zijn ingewikkeld. Daardoor kwam ik op het idee met 2 verschillende therapeuten te werken,
er veel over te vertellen in mijn sociale omgeving en er aandacht aan te geven in zelfreflectie en meditatie. Ik hield ook verslag bij van het proces en als het kon ging ik voor en na iedere therapie sessie min. een uur wandelen.
Zonder therapie was ik niet veel opgeschoten
Het gaat wel om de goede inzichten en het vinden van een weg om oude vastzittende emoties een plek te geven, respectievelijk voldoende te laten wegvloeien.
Ik heb leren accepteren dat mijn moeder niet kon geven wat nodig was, en mij zelfs voor de opgave stelde haar liefdevol te helpen. Een onmogelijke opgave, waardoor mijn enige oplossing was te ontsnappen door ‘mijn eigen weg’ te gaan. Daarbij geholpen door een ongewone dosis slimmigheid. Maar daardoor ook onbewust een grote bak verdriet en pijn opgeslagen.
Die bak is toegankelijk geworden
en ik heb een manier gevonden om die grotendeels weg te laten vloeien
Als resultaat van dit proces zijn mijn gedragsgevolgen vrijwel verdwenen.
Bovenop mijn normale ‘sterkte’ is een laagje veerkracht gekomen.
Xander Milo ( pseudoniem, echte naam uiteraard bekend bij Laura)
Jij bent het beste wat me het afgelopen jaar overkomen is
‘’Ik heb in korte tijd zoveel rommel opgeruimd, en voel me zoveel lichter. Je bent een topvrouw, bedankt!’’
Dit schreef mijn cliënt als vervanging van een kerstkaartje. Een vrouw die in haar eentje haar twee kinderen opvoedt. Gewoon een stoer wijf!
Ze volgde me al een tijdje op Social media. Instagram, LinkedIn en Facebook, en natuurlijk mijn website, en mijn filmpjes. Ze durfde geen contact met me op te nemen.
Toen ze het toch deed, ging haar leven, en dat van haar kinderen, in stroomversnelling.
Meestal heb ik nog wel ergens een gaatje in de week, of de volgende om met jou te werken. En soms moet je er een vrije dag voor opnemen.
Wanneer je één keer in de vier weken bij mij voor een sessie komt, krijgen je geest en je lichaam de tijd om te verwerken. Je geest begrijpt het eerder, maar meestal heeft je lijf iets meer tijd nodig. Want het is een proces, dat maar door en door gaat.
En mocht je bang zijn, het ergste komt toch nooit eerst. Ik stuur je, meestal een schriftelijke intake waardoor alles ‘’een beetje door de war’’ gaat.
En dat is ook mijn bedoeling dat jij door de war gaat. Want als je alles op zijn plaats wilt houden, dan komen wij samen niet verder. Eerst eens goed husselen en kijken wat je wilt houden en wat je kwijt wilt.
Maar ik wil altijd eerst een gesprek met je. Om je probleem scherp te stellen. Dat lukt meestal in twintig minuten wel.
Wat ik doe is zoeken naar je strategie. Eentje die je destijds, toen je 12 of 16 of 5 was hebt moeten toepassen om te overleven. Of soms was je al 30, dat kan ook.
De meeste ouders zijn gewoon liefdevol en doen hun uiterste best om iets
van de opvoeding te maken. Sommige ouders weten niet zo goed hoe ze ‘’leven’’ voor moeten doen, omdat ze zelf nog pijnlijke onverwerkte stukken met zich meedragen.
Ook weer meegekregen van hun ouders. En die ook weer, sommige familiekettingen gaan generaties lang terug. Ergens ontstond het bijvoorbeeld ‘’altijd hard moeten werken’’.
Omdat er anders honger was. Of ergens ontstond ‘’het geweld’’ binnen het gezin. Geweld waar over gezwegen werd. Anders brak je de code van het gezin.
Dus je hebt zwijggezinnen, daar waar nergens over gepraat werd. En je had gezinnen waar zoveel gepraat werd, dat het praten om het praten was. Om de stilte te vermijden. Uit wat voor gezin kom jij?
Ik had hem nooit van dichtbij gezien. Meestal zag ik hem op een afstand over zijn eigen boerenland lopen wanneer ik over de weg naar huis fietste. Dan bleef hij me volgen met ogen die als wespenangels in mijn rug haakten. Alsof hij me wilde steken en daarna verlammen. Als een bezetene fietste ik naar huis. Thuisgekomen smeet ik mijn fiets in de schuur en rende naar binnen.
“Was het weer zover?” vroeg mijn moeder en lachte fijntjes.
“Je zult er wel aan wennen, mannen zijn nu eenmaal jagers”.
“Hoezo, hij had helemaal geen geweer bij zich” hijgde ik in mijn domme onschuld.
”Ach, je komt er nog wel achter kind”. Het was een van haar vaste gezegdes.
hoofddorp Haarlemmermeer
Ik snapte niks van haar en van de wereld.
Ik snapte niks van mannen en nog minder van jagers. Wel voelde ik hoe mijn lichaam hier nieuwsgierig en geprikkeld op reageerde. Ik was dertien, geen kind en geen vrouw. Mijn plan was: alles en nog veel meer uit dit leven halen. In ieder geval meer dan mijn moeder, die met een boerenknecht getrouwd was en als enig uitje schoonmaken mocht op de boerderij.
Die enge buurman, waar we nooit kwamen, woonde slechts een paar honderd meter bij ons vandaan.
Het was een warme septemberdag. Toen de school uitging fietste ik naar huis om me snel te verkleden. Met aardappels rapen kon ik extra geld verdienen voor een duster. Nog maar net in de raappositie, met vóór me het stuk gerooide aardappels, naderde zijn korte gestalte. Het was de oude boer van hiernaast. Zijn ogen verslonden mijn lichaam. Toen we als arbeidersgezin hier kwamen wonen zei mijn moeder over hem: “Zorg dat je nooit met deze man alleen bent, want deugt niet”.
Mijn moeder overdreef altijd.
En daarbij, ik maakte zelf wel uit wat ik deed. Ik had ervoor kunnen kiezen om weg te lopen. Maar ik wilde zó graag de roze gewatteerde duster met kanten ruches kopen, die ik in de manufacturenwinkel gezien had, dat ik het metaaldraden mandje voor me uit bleef schuiven. Vól moest die mand, en de volgende ook. Met twee handen tegelijk raapte ik zoveel mogelijk aardappels in één keer. Als ik flink doorwerkte, kon ik wel vijf mandjes in een half uur halen.
Toen hij vlak voor me stond, sprak hij me vanuit de hoogte aan. Met zijn linkerlaars trapte hij enkele aardappels die ik nog moest rapen, diep de klei in. Mijn moeders woorden maalden door mijn hoofd.
“Zo, wie ben jij?” vroeg hij, zijn onderlip naar voren duwend. Ik wist niets uit te brengen, terwijl ik toch niet op mijn mondje gevallen was. Omdat ik pasgeleden mijn lange haar in een “beatle-kopje” had laten knippen, kon ik mijn gezicht niet verbergen.
Uit de klei getrokken
“Ben jij van híér?” ging hij verder en stak zijn duimen achter zijn bretels waardoor zijn buik naar voren helde. Ik zat op mijn knieën en liet mijn achterwerk langzaam op mijn enkels zakken. Mijn ogen strak gericht op een punt aan de horizon, kon ik zijn ogen vermijden. Slechts het standsverschil, dat ik een dertienjarige dochter van de boerenknecht en híj landeigenaar van hiernaast was, zorgde ervoor dat ik niet wegvluchtte.
“Ja, ik woon sinds een jaar naast boer van Beem”, antwoordde ik kortaf.
Ik krabbelde omhoog en bekeek mijn vieze handen uitvoerig. Ik voelde hoe zijn ogen mijn lichaam aftastten en voelde me steeds onbehaaglijker. Toen ineens, keerde hij zich, zonder te groeten om, en beende over de nog ongerooide aardappelruggen richting boerderij. Met trillende handen streek ik de vieze vingers door mijn haar. Kleikorreltjes vielen naar beneden. Mijn adem stokte, mijn keel hoestte stof uit.
Mijn hoofd draaide zich af naar de nog ongerooide aardappelruggen die bedekt waren met blauwwitte bloempjes, die op hun groene loof zachtjes met de wind meebewogen. Nog één keer keek ik. Zijn bruine manchester broek slobberde om zijn benen. Vastbesloten geld te verdienen, zakte ik weer door mijn knieën. En dacht alleen nog aan de dertien gulden voor mijn duster.
Na het aardappelseizoen kwam boer van Beem bij ons aan huis. Hij kwam nooit zomaar langs. “Willem”, zei hij tegen mijn vader, “Het is al dagen stil op de boerderij van de oude boer hiernaast. Wil je er eens gaan kijken?”
“Ik ga niet alleen”, verweerde mijn vader zich, terwijl hij stuurs lángs de jonge boer keek. Samen gingen ze poolshoogte nemen. Nooit vergeet ik de uitdrukking op mijn vaders gezicht, toen hij terugkwam. Op mijn moeders vragende blik knikte hij zwijgend. Zijn ogen in een donkere blik naar binnen gekeerd.
Vooraf had de boer een uitgebreide maaltijd tot zich genomen. Een mierenkolonie en strontvliegen waren bezig de overblijfselen op te ruimen. Hij had een dik touw bij de ijzerwarenwinkel aangeschaft.
“Hij deed vieze dingen met jongens, hij moest zitten”, zei mijn moeder.
“Blijkbaar wilde hij liever hangen dan zitten”, giechelde ze en wriemelde zenuwachtig aan de stof van haar schort.
Mijn jongere buurjongens die dichter bij de man woonden en waar ik soms mee speelde, waren die dag achter de mannen aangeslopen. Jammer genoeg had geen van de vaders het ze verboden. Op een middag trof ik ze vechtend over de grond aan.
“Blauw was hij”, gilde de één. “Nietes, paars!” gilde de ander met overslaande stem. Ik wilde ze uit elkaar halen maar wist niet hoe.
“Hou op”, stampvoette ik. Toen ze mij opmerkten kwam er verandering in de kluwen. Grijnzend kwamen ze op mij af. Schel lachend draaiden ze bokkensprongen makend om me heen. “Zo ging het, zijn ogen puilden uit zijn gezicht. Kijk zo”.
De oudste tilde de jongste omhoog terwijl zijn handen diens keel dichtknepen. Dunne jongensbenen spartelden amper boven de grond. Het gepijnigde gezicht zwol rood op. “Nee, niet doen”, schreeuwde ik en sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Door mijn vingers heen zag ik hoe die grote almaar bleef doorgaan. Machteloos en te bang dat ze mij ook zouden pakken, bleef ik trillend stilstaan. Vastgekleefd aan de vloer. Toen het gekreun wegstierf ging ik er als een haas vandoor.
Vroege zonnestralen verlichten de slaapkamer. Aan de kastdeur hangt mijn roze duster. De enge boer hebben ze begraven. De buurjongens hoef ik voorlopig niet meer te zien.
Copyright
Laura Daggers Transpersoonlijk Regressietherapeut Haarlemmermeer
kostbare tijd aan de verkeerde mensen.
Het leven is te kort om tijd door te brengen met mensen die het geluk uit je zuigen. Die al je aandacht opeisen, en meer nog, al je energie verbruiken.
Gezondheid en regressietherapie
Als iemand je in zijn leven wil,
zal hij of zij plaats voor je maken.
Jij zou niet voor een plek moeten hoeven vechten.
Weet zeker dat je nooit, nooit iemand bent die voortdurend je eigenwaarde over het hoofd ziet, door je aan te passen en te pleasen.
Het zijn niet de mensen die naast je staan als je op je best bent, maar degenen die naast je staan als je op je slechtst bent.
Dat zijn de echt waardevolle mensen in jouw leven. Dat zijn je echte vrienden.
Zo krijg ik regelmatig een cliënt die niet snapt hoe het zo ver heeft kunnen komen. Ze ( net zoals hij) heeft alles gegeven. Zich de tandjes gewerkt.
Er alles aan gedaan om geaccepteerd te worden.
Ik moet zeggen het is verspilde energie. Je bent het meest gelukkig
wanneer je dicht bij jezelf kunt zijn. Wanneer je weet wat je wil.
Binnen je mogelijkheden.
Meerdere malen had ik mensen met een lichamelijke klacht.
Psoriasis, eczeem, pijn in het hart, hoofdpijn, hartenpijn, hete benen, afstervende vingers, zwarte pijnlijke randen rondom de enkels, pijnlijke voeten.
Je lichaam vertelt een verhaal. En je gaat eerst naar de huisarts.
Dan naar de specialist, en als er niets gevonden wordt, neem je het heft in eigen hand.
Zo heb ik zelf ook jarenlang last van mijn tanden en kiezen gehad.
Niet genoeg van me afgebeten. Het is dus letterlijk te nemen.
Zoek jij de oplossing voor je lichamelijke of geestelijke probleem.
Die oplossing zit in jezelf, en samen halen we hem eruit.
Dan wordt je leven heel anders stukje bij beetje. En je weet
niet wat je overkomt.
Je komt jezelf tegen. En dan kan best fijn zijn 🙂
Copyrights Laura Daggers-de Koning Regressie- en reïncarnatietherapeut Hoofddorp Haarlemmermeer
zegt de moeder in mijn therapeutenkamer.
Als je kind je niet meer wil zien is dat diep verdrietig.
Het beheerst je hele leven. Je staat er mee op, en gaat ermee naar bed.
Meestal is er een partner betrokken, die vanuit de aanvankelijke
liefde die hij voor zijn partner voelde een haat ontwikkelt.
Vaak heb je dan te maken met een psychopathische persoon.
Lees daarvoor ook het boek “Destructieve relaties op de schop” van Professor Jan Storm.
Mijn dochter vertelde me ooit, dat haar vriendin tegen de moeder had gezegd dat ze niet meer welkom is op de verjaardagen van haar kleinkinderen.
De schrik sloeg me om het hart.
Dan ben ik de volgende dacht ik.
Nachtenlang sliep ik niet, was uit mijn humeur.
Maar ik maakte het zelf niet mee. Gelukkig!
Van mijn cliënten krijg ik wel ernstig verdrietige verhalen te horen. Het breekt je hart.
Een moeder die haar kind niet meer mag zien. Cocaïne verslaving maakte dat iedereen iets met haar kind mocht ondernemen, behalve de moeder zelf.
Door het diepe onverwerkte verdriet eronder door te werken, wordt de energie bij de moeder en allen waarmee ze leeft anders. Dan veranderen er dingen in jezelf in de omgeving.
We doen dit samen en de kosmische verandering volgt vanzelf.
Copyrights Laura Daggers-de Koning Hoofddorp Haarlemmermeer Regressie- en reïncarnatietherapeut ‘’Coaching die pijn doet’’, daarna is je probleem weg. Dat is mijn werk.
Vind jij sommige mannen ook zo spannend?
Diegenen die stoer uit hun ogen kijken.
Een houding hebben, van wie maakt me wat, en kom maar schatje. Jij bent de enige voor mij. Spannend vooral.
Maar waar dan een hoop ellende uit voortkomt.
Het is een korte vreugde zal ik maar zeggen.
En je voelt al: “Bad guy is no good”. Maar je kunt het niet laten, omdat je ervoor valt. Herkenbaar?
”He was her dark fairytale,
she was his twisted fantasy.
Togehter they made magic”.
F. Scott Fitzgerald
Bad guy or good guy
Bad guys, ze zijn ondeugend, hebben iets gemeens, achterbaks, of iets onheilspellends. En toch val je ervoor. Jij houdt van die spanning.
Mijn cliënte had dat ook. Veel ellende met bad guys.
Ze kon écht niet omgaan met een lieve man, zei ze.
Ze schrijft me nu: “Voorafgaande aan de coronaperiode leerde ik een heel lieve man kennen.
We zouden afspreken maar toen kwam de quarantaine.
Dat gaf ons de mogelijkheid elkaar te leren kennen zonder lichamelijk contact. Ik hield wel telkens een slag om de arm. Is deze man echt zo oprecht en lief? dacht ik steeds.
Twee weken geleden spraken we af, en de bliksem is ingeslagen
Ik denk niet dat ik zonder regressietherapie bij jou,
deze man zelfs maar had zien staan!
Ooit was er een sessie gewijd aan lieve mannen en mijn angst daarvoor. Geweldig was die en daar pluk ik nu de vruchten van.
Soms loop ik tegen een oud pijnpuntje aan. Maar komt dat vaker om de hoek kijken, dan maak ik weer een afspraak. Maar tot die tijd ben ik helemaal in de hemel.
Wanneer ik haar vraag of ik me zorgen moet maken, omdat ze eerder in haar leven een psychopatische partner ontmoette, met
alle gevolgen van dien, antwoord ze: “Nee geen zorgen maken hoor, ik heb een totaal normale man gevonden die gewoon heel lief is. En dat lieve en oprecht eerlijk zonder verborgen agenda ben ik niet gewend”. Maar dankjewel voor een totale ommekeer in mijn leven”.
Weer een tevreden cliënte, die verder kan met haar leven.
Het werkt trouwens voor mannen ook hè!
Copyrights Laura Daggers-de Koning
Regressie- en reïncarnatietherapeut Hoofddorp Haarlemmermeer
De sessie heeft voor mijn gevoel veel opgeleverd, er komen minder “verdriet” emoties naar boven en als ze er zijn in een lagere intensiteit. Ook w.b.t. mijn moeder heb ik wat meer lucht gekregen.
De grote Eye opener voor mij is het principe dat pijn generatie
op generatie wordt doorgegeven.
Ook kwam de vraag op van wat ik mijn kinderen aan oude en misschien ook nieuwe pijn onbewust heb doorgegeven en nog doorgeef.
Die bewustwording leidt er toe dat ik met meer begrip en compassie naar mijn kinderen kan kijken. Zij kregen en krijgen door de scheiding van hun ouders (17 jaar geleden) nu nog
de pijn van hun ouders doorgegeven.
De meeste mensen weten niet wat Regressie is. Jij wel???
Wéét je wat Progressie is? vraag ik dan.
Já? Vooruit, dat er vooruitgang in je leven zit.
Regressie is een paar stappen achteruit.
Je ruimt oude pijnlijke zaken.
Door herbeleving met begeleiding.
Innerlijk Kind Werk
Daardoor krijg je herinzicht.
En dán ruimte voor jezelf.
Dus via Regressie naar Progressie!
Cliënt: ”is de zon net gaan schijnen, het wordt ineens zo licht?”
Is jouw angst gebaseerd op de Oorzaak of Oerzaak?
Therapeut: “Nee, het is gewoon Nederlands bewolkt buiten”.
Het was het licht in haarzelf wat weer de ruimte kreeg.
Kijk, dáár word ik als therapeut blij van
Daarom heb ik het leukste beroep van de hele wereld!
Deze website maakt gebruik van cookies, zodat wij u de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in uw browser en voert functies uit zoals het herkennen van u wanneer u terugkeert naar onze website en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de website u het meest interessant en nuttig vindt.
U kunt al uw cookie-instellingen aanpassen door naar de tabbladen aan de linkerkant te gaan.
Noodzakelijke Cookies
Strikt Noodzakelijke Cookie moet te allen tijde worden ingeschakeld, zodat wij uw voorkeuren voor cookie-instellingen kunnen opslaan.
Als u deze cookie uitschakelt, kunnen we uw voorkeuren niet opslaan. Dit betekent dat elke keer dat u deze website bezoekt, u cookies weer moet inschakelen of uitschakelen.
E
