De laatste tijd lig ik nogal eens
in de clinch met mijn lief.

Pijnplekken in een relatie. Dat heeft altijd een reden. Onbewuste zaken steken dan de kop op. Omdat we elkaar al vijftig jaar kennen, moet ik telkens weer de hand in eigen boezem steken. En kijken waar bij mij de pijn zit. Die van hem is zijn taak. Want anders worden de ruzies zo lelijk.

Pijnplekken zijn er altijd in een relatie.

Dat wil ik natuurlijk niet, en hij ook niet.  En toch en toch en toch, we hebben allemaal onze schaduwkant. Want een mens is niet alleen maar fantastisch, goed en leuk.  Eenieder heeft zijn donkere kanten.  De ooit gekwetste kanten, die opspelen tijdens een ruzie.

Dat voelt dan hartstikke moeilijk om daar mee te leven

‘’walk a mile in my shoes’’, is een waarheid. Als een koe. En ja, je kunt  het  natuurlijk aanleggen met een ander liefje of hunk, -keuze te over op het www- maar ook daar breng je je eigen –oude onverwerkte stukken-  mee.
Het is nooit wat het lijkt, als je je vergelijkt met die ander.

Ik zeg dat ook omdat ik laatst de partner van mijn cliënt in therapie kreeg. Ik wist dat niet, tot een half uurtje voordat de partner mijn praktijk binnenkwam.  (Verschillende namen en verschillende locaties, en onvolledig ingevulde intake, waar ik niet achteraan ben gegaan.)
En dat is dus net een maatje te groot voor mij, want daar ben ik niet voor opgeleid, voor relatietherapeut.

De een zijn verhaal is net zo erg, als dat van de ander. Ik werk dan met de delen, die elkaar het meeste verdriet doen, of de ergste woede opwekken (onder woede zit ook verdriet en angst)

Dat elkaar verdriet doen, is nooit voor de partner bedoeld, net zomin als die woede dat is.

Ik houd van mensen, en van elk van mijn cliënten.

Want ze komen met problemen die levensgroot, bedreigend, angstig en pijnlijk zijn. Ze liggen er wakker van.  En ik ben ook maar een mens, en begin dan partij te trekken. Dat wil ik niet, maar dat gaat automatisch. Dus veel onverwerkte pijn, en onder het kleed geschoven kindjes, letterlijk, komen hier tevoorschijn. Ook bij mij.  Want trauma van vroeger dient zich bij elke situatie weer aan.

Je kunt dissociëren, associëren is dan té pijnlijk meestal,

of je verliest je in gewelddadig gedrag. Zowel verbaal als handtastelijk. Zolang de trauma’s niet verwerkt zijn blijven ze omhoog komen, zoals een bal die je probeert onder water te houden.  Gewoon de wet van de zwaartekracht? Of is dit een andere wet, professor, natuurkundige of anders hoog opgeleide met brains?

Zoals Eckhart Tolle zegt. “Relaties doen geen pijn, maar wel de oude onverwerkte zaken die je meebrengt in een relatie”.

Elimineer je angsten, kijk ze aan, kijk ze in de ogen, en je zult ontdekken, dat het niets anders is als een innerlijk deel van jou, dat zo reageert, omdat het toen, destijds heel nodig was. Heel essentieel, zelfs van levensbelang.

Ik ben Laura Daggers-de Koning
Regressie- en reïncarnatietherapeut sinds 2009

Betere toekomst door verwerkt verleden?