Trauma
Als jongetje van 5 heb ik mezelf ‘groot’ en ‘volwassen’ verklaard
Met die gedachte liep ik al een groot deel van mijn leven rond. Als een constatering, zonder naar gevoel. Een relatie met hedendaags gedrag van mij zag ik niet, en ook geen aanleiding om daar in te duiken. Het leven is van nu en morgen.
Ik raakte in gesprek met iemand die bezig was met eigen trauma
verwerking en zij raadde mij het boek aan van Jan Geurtzen. Dat opende een wereld van inzicht. Vooral resoneerde gevoeligheid voor afwijzing en zelfafwijzing. Opgestart in mijn vroege jeugd. Dat leidde bij mij tot afsluitgedrag en disproportionele woede. Waar belangrijke anderen last van hadden.
Reden voor mij om met mijn jeugdtrauma aan de slag te gaan
Mijn leeftijd( 72) maakte niet uit, ik heb immers het eeuwige leven.
In dezelfde tijd las ik het boekje: mensen zijn ingewikkeld. Daardoor kwam ik op het idee met 2 verschillende therapeuten te werken,
er veel over te vertellen in mijn sociale omgeving en er aandacht aan te geven in zelfreflectie en meditatie. Ik hield ook verslag bij van het proces en als het kon ging ik voor en na iedere therapie sessie min. een uur wandelen.
Zonder therapie was ik niet veel opgeschoten
Het gaat wel om de goede inzichten en het vinden van een weg om oude vastzittende emoties een plek te geven, respectievelijk voldoende te laten wegvloeien.
Ik heb leren accepteren dat mijn moeder niet kon geven wat nodig was, en mij zelfs voor de opgave stelde haar liefdevol te helpen. Een onmogelijke opgave, waardoor mijn enige oplossing was te ontsnappen door
‘mijn eigen weg’ te gaan. Daarbij geholpen door een ongewone dosis slimmigheid. Maar daardoor ook onbewust een grote bak verdriet en pijn opgeslagen.
Die bak is toegankelijk geworden
en ik heb een manier gevonden om die grotendeels weg te laten vloeien
Als resultaat van dit proces zijn mijn gedragsgevolgen vrijwel verdwenen.
Bovenop mijn normale ‘sterkte’ is een laagje veerkracht gekomen.
