”Ik heb in korte tijd zoveel rommel opgeruimd en voel me zoveel lichter. Ik hoop voor jou in 2020 veel liefde geluk en energie om door te gaan met je mooie werk. Je bent een topvrouw, bedankt!”
Dat schreef mijn cliënt ter vervanging van een kerstkaartje.
Een vrouw die in haar eentje haar twee kinderen opvoedt.
Gewoon een stoer wijf! Ze volgde me al een tijdje op Social media. LinkedIn en Facebook, en natuurlijk mijn website, en mijn filmpjes. Ze durfde geen contact met me op te nemen. Toen ze het toch deed, ging haar leven, en dat van haar kinderen, in een stroomversnelling.
Transpersoonlijk regressietherapeut Laura Daggers
Een afspraak met mij is gauw gemaakt.
Meestal vind ik nog wel ergens een gaatje in de week, of de volgende om met jou te werken. Soms in de avond, omdat je werkt overdag. En heel soms in het weekend. Maar dat liever zo weinig mogelijk. Wanneer je één keer in de vier weken bij mij voor een sessie komt, krijgen je geest en je lichaam de tijd om te verwerken. Vaker dan dat is niet verstandig. Want het is een proces, dat maar door en door gaat. En het ergste komt toch nooit eerst. Ik stuur je een schriftelijke intake waardoor alles ‘’een beetje door de war’’ gaat. En dat is ook de bedoeling van deze therapie. Dat jij door de war gaat. Want als je alles op zijn plaats wilt houden, dan komen wij samen niet verder.
Om je probleem scherp te stellen. Dat lukt me meestal in twintig minuten.
Wat ik doe is zoeken naar je strategie. Eentje die je destijds, toen je 12 of 16 of 5 was hebt moeten toepassen om te overleven. Of soms was je al 30, dat kan ook. Sommige ouders weten ook niet zo goed hoe ze het leven te leven voor moeten doen. En dat komt dan weer doordat zij dit ook meegekregen hebben van hun ouders. En die ook weer, sommige familiekettingen gaan generaties lang terug. Ergens ontstond het altijd hard moeten werken. Omdat er anders honger was. Of ergens ontstond het geweld binnen het gezin. Geweld waar over gezwegen werd. Anders brak je de code van het gezin.
Ben jij zo iemand die de strategie van de voorouderlijn wil doorvoelen? Want daar help je ook je kinderen mee. Wist je dat? Dat is het mooie van regressietherapie met een ‘’touch’’ of opstellingen naar de voorouders.
Dit is een van mijn uitspraken. Tegenwoordig.
In de afgelopen zeven weken verloor ik twee mensen aan de dood. Mijn zwager, die zijn hele leven op zijn boerderij woonde, en mijn vriendin X. de paragnost, waar ik zo verschrikkelijk mee lachen kon. Ze vertelde, voorspelde me dingen die ik helemaal niet wilde horen of weten. Of waarvan ik dacht dat het nooit zou gebeuren. Ze had altijd gelijk. Ook al weet ik dat de overledene nooit weg, een soort van om mij heen is, is het heel verdrietig vrienden en familie te verliezen.
Mijn zwager, die de afgelopen jaren, na de dood van zijn vrouw regelmatig bij ons aan tafel aanschoof, was gewoon klaar met zijn leven (87) en zei vaak:
Regressiecoach Laura Daggers
“Laat mij maar doodgaan in mijn slaap’’.
Nadat hij als achtjarige achterop de fiets van zijn vader naar het ziekenhuis gebracht werd, in een stoel gezet, vastgebonden en zijn amandelen geknipt werden, wilde hij niets meer met de huisarts, tandarts of specialist te maken hebben. Zijn hele leven was hij doodsbang voor alles wat een witte jas droeg.
Op een dag, kwam zijn huisarts – in burger natuurlijk- bij hem thuis, voor een gesprek over euthanasie.
De arts weigerde en verwees hem naar het ziekenhuis voor een onderzoekstraject. Vlak nadat de arts vertrokken was, – ik wist niets van dit artsenbezoek- belde ik hem. En kreeg zijn dochter aan de lijn, die zei dat pa even naar het toilet was. ‘’Hij is boos’’, zei ze.
In de nacht daarop overleed hij in zijn slaap. ‘’Hij zag er vredig uit’’, zei zijn dochter. Ik vind dit genadig. Maar ik mis hem wel heel erg. En wanneer was de laatste keer dat hij bij ons gegeten heeft, vroeg ik me af.
Hij was een nachtmens
En als ik vlak voor het slapen gaan dacht: “Oh, ik zal nog even vragen of hij van de week komt eten hier”.
Dan kon dat ook na twaalven. Zelfs tot 02.00 uur. Hij was altijd in voor een gesprek. Waar vind je dat nou nog? Ook al was hij stokdoof, met het gehoorapparaat uit konden we een gesprek hebben. Wanneer was die laatste keer toch? Ik pijnig mijn hersens. Doof zijn maakt eenzaam. Een gehoorapparaat heeft zijn grenzen.
Tijdens de herdenkingsdienst hadden de kleinkinderen een fles jonge jenever bij zijn kist staan. En dronken een borrel op opa. Mijn zwager lustte een borrel, en shagjes.
Nooit meer een sigaretje met hem roken.
Het maakt me verdrietig. Ik weet wanneer die laatste was. Gelukkig wel.
Van de week was de uitvaartdienst van mijn vriendin, de paragnost.
We konden altijd heerlijk onbeheerst lachen, om alle dingen van het leven. Maar verdriet was er ook natuurlijk. Zeker voor haar. Ze was niet voor niks helderhorend en helderwetend geworden.
Haar jeugd was een aaneenschakeling van geweld. Zodoende ontwikkelde ze haar gave al vroeg. En stak, dat wat ze zag en hoorde in haar hoofd, niet onder stoelen of banken. Waardoor van jongs af aan, zowel haar vader als haar moeder gewelddadig waren. Alleen naar haar toe. Ze vroeg zich altijd af, waarom er niemand van de kinderen was die haar hielp?
Ze vonden haar een duivelskind.
Maar zij bleef in liefde. Zoveel liefde had ze, dat ze het hele familie-karma droeg, tot in de grootouderlijn aan toe. Ze was een helper. Ze wilde het allemaal oplossen.
Haar lichaam kon niet op, tegen zoveel verdriet en verzwegen geweld (Jappenkamp, opa tegen oma, oma tegen kinderen, de ketting van geweld die niet stopt).
En zij wilde het allemaal oplossen. Het is haar longen, haar lichaam fataal geworden. Ook mij voorspelde ze veel, zodat ik het wel eens met een korreltje zout nam. Om later te ontdekken dat het toch wel uitkwam. Ze voorspelde dat ik les zou geven aan een groep leerlingen. Wat afgelopen jaar is gebeurd. Ook voorspelde ze dat er een zieltje rondom mijn dochter, die toen al twee kinderen had en geen gezinsuitbreiding wilde, rondwaarde. Ook dat kwam uit. Ik weet nog wel de laatste keer dat ik mijn vriendin sprak, maar niet meer het laatste contact via de whats-app.
Op de dag van haar uitvaartdienst
was ik vroeg op weg. Ik kende het crematorium niet. Totdat ik ineens achter een lijkwagen reed. Haar lijkwagen, die stopte. Knipperlichten gingen aan. De begrafenisondernemer stapte uit, en ging eerbiedig voor de wagen uit lopen. Even later voegden haar man, kinderen en kleinkinderen zich achter de auto. Ik geloofde mijn ogen niet. Ik nam een foto en moest grinniken.
Want ik zei altijd tegen haar: “Niet zo eng met die geesten doen hè?” Toeval bestaat niet, zei ze. Zelfs nu nog kon ik even met haar lachen. Daarna heb ik tijdens de dienst erg moeten huilen. Want wat ga ik haar missen. Ik mis haar nu al. Altijd die laatste keer, waarvan je niet weet dát het de laatste keer is.
Trouwens, aan mijn zwager vroeg ik bij leven, of hij me een teken wilde geven als hij dood was. Hij zei: “Dood is dood en daarna is er niks meer’’.
“Maar als het niet zo is, geef me dan een teken. Maar niet zo eng hè, niet midden in de nacht of zo’’.
Samen met mijn lief, half negen
op de zondagochtend, kwam er ‘’iets’’ met een bonk tegen het slaapkamerraam. Een zeer onbekend geluid voor ons beiden.
Alsof er iemand hard op de ruit sloeg. Iets wat hij vroeger ook deed.
Hij deed dit op dezelfde dag dat we zouden gaan condoleren, op zijn boerderij waar hij in dezelfde kamer lag opgebaard als waar hij geboren werd.
Er vallen gaten in mijn leven. Ik ga hem missen.
En haar ook.
Maarten Oversier, collega regressie- en reïncarnatietherapeut in Roden
vertelt over de verbinding die wij hebben met onze voorouders.
Workshop was 21-07-2019 in Zwaanshoek bij Quinta Essentia.
Grafgeheimen noemt hij het.
Wanneer een voorouder gestorven is, terwijl die fundamentele ervaringen, lees: onverwerkt trauma, heeft vastgehouden, wordt dat opgepakt door de volgende generatie. Die krijgen daar een residu van mee. Die gaan daar weer op meetrillen. Met de bedoeling dat het opgelost wordt.
We relateren de ziekte die we krijgen niet aan elkaar.
Maar het wil opgelost worden. Technisch, leiding geven, hele wetenschappelijke velden ontwikkelen. Maar op het moment dat je ze vraagt hoeveel broers of zussen hebben, dan weten ze het niet.
In de loop van die 25 jaar dat Maarten Oversier dat werk doet, is hij steeds meer gaan inzien, hoe belangrijk onze roots zijn. Doordat er soms gewoon kleine wondertjes gebeuren.
Maartens werk is het tegengestelde van het medicijn dat de oorzaak niet weghaalt.
Op spiritueel niveau zijn er heel veel mensen die, dat wat ze met de beste intentie, dan toch een negatief effect hebben. Zoals altijd positief zijn, dan zou het zijn alsof negativiteit niet bestaat. En dat is niet zo. De wet van polariteit geldt hier.
Geen hoog zonder laag, geen licht zonder donker.
Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen pad te gaan. Mensen houden te weinig rekenschap met wát er voor verborgen, in het graf meegenomen trauma’s er nog in het lichaam van de volgende, of daaropvolgende generatie zitten.
En ben je de sleutel naar je hart kwijt?
En is er niemand die je kan helpen
je innerlijke kracht terug te vinden? En jij denkt dat het onoplosbaar is.
Neem jij tijd voor jezelf?
Gun je jezelf dat?
Ben jij het waard?
Of denk je, laat maar, ik ben toch een stomme bitch, of een achterlijke vent, zoals je vorige relatie je vertelde. Steeds maar weer.
Gun je jezelf die bevrijding?
Kan het zijn, dat er door die vorige relatie(s) pijn en chaos en verdriet in je lichaam en geest zit? Zo vast dat je denkt daar nooit meer overheen te komen?
Wat vind jij? Moet die sleutel kwijt blijven,
en je hart voor altijd gesloten?
Voor de rest van je leven? Ja!
Echt waar?
Moet die spelbreker, die alles verknoeit wat je zojuist opgebouwd hebt, die zegt:
Dat kan jij niet dat ben jij niet waard Stel je niet zo aan Jij stelt niks voor Is niet voor ons soort mensen weggelegd
Moet die spelbreker in je leven blijven?
Dat wat je vader zei? Of je moeder.
En dat daar wordt niet meer over gepraat.
Nooit meer. Dat zit een hangslot op.
Nou ja, samen met jou heb ik de oplossing voor jouw probleem. Want we doen het samen. Samen gaan we onderzoeken en daarna vaststellen waar het aan ligt bij jou.
We roeien je overtuiging met wortel en tak uit.
Dat wat zo diep ingegroefd zit, wordt ontbonden.
Ik help je. In zijn achteruit je toekomst tegemoet.
Want je gaat niet in therapie om iets af te leren, maar om iets terug te halen. Iets wat je onderweg met leven verloren bent.
Wil je meer weten? Kijk op mijn website of bel me, of mail me.
En dat is goed. Maar dit gaat over de man in onze maatschappij.
Regelmatig kom ik die beschadigde of zwaar beschadigde man tegen.
Die zo sterk en moedig is om zijn probleem in de ogen te kijken. Hij heeft overtuigingen die niet met de werkelijkheid stroken. Maar hij leeft er wel naar. Zodat hij klem zit in het leven.
Met vrienden erover praten is not-done. De psycholoog praat en praat en hij ook. Maar het gevoel van verlaten zijn, zelfhaat, het nooit goed doen, je altijd alleen voelen, dat gevoel blijft.
Rationeel praten erover helpt, maar meestal vertelt je lichaam
een ander verhaal. Deze man met meestal een psychisch instabiele moeder, of een door vader onderdrukte moeder, komt zo beschadigd tot volwassenheid, dat het jaren duurt voordat hij zichzelf kan en mag zijn.
Doordat
Vanochtend had ik een cliënt, die nagenietend van de sessie zei dat het net leek alsof hij naar een goede film had gekeken en nog even wilde nagenieten, door zo lang mogelijk te blijven liggen.
Laura Daggers-de Koning
Regressie- en reïncarnatietherapeut sinds 2010
Hij is zijn vrouw naar de keel gevlogen én heeft een mes gebruikt, terwijl er een kind bij was.
Hij vindt dit laf en begrijpt niets meer van zichzelf. Hij is een gevaar voor de maatschappij
(zegt iedereen om hem heen).
Maar één ding is zeker, hij wil dit uitwerken. Hij wil een leven met háár.
En omdat hij al eerder getrouwd was, weet hij zeker, dat dit de vrouw van zijn leven is.
Zodoende mailt hij me. Hij wil naar de kern van de zaak.
Eerder waren ze samen een jaar bij een relatiecoach.
Zijn vrouw vertoont manipulerend gedrag en hij is kwetsend en vernederend naar haar toe.
Toen het uit de hand liep, kneep hij haar keel dicht en pakte er een mes bij.
Hij zegt dat het meer een reflex was, om zichzelf te verdedigen.
Nu lijkt het alsof iedereen om hem heen bang is en hem ontwijkt.
Hij moet in therapie van justitie, want ánders…
Na de relatiecoach is hij naar een mannengroep gegaan, waar hij alweer vier maanden in zit.
Hij is slim, heeft een eigen bedrijf dat goed loopt. Maar ziet dat er in de groep
voor hem geen vooruitgang zit. Nu is er in die groep de vorige keer een therapeut geweest
die familieopstellingen deed. Dat raakte hem diep. Zijn vader liet hun gezin namelijk in de steek.
“Wat heb ik eigenlijk aan die man gehad?” vraagt hij mij. Zodoende wil hij uitzoeken waarom
hij deze vader had. Hij heeft haast, wil leven! Leuk leven.
In de sessie komt hij in zijn jeugd terecht waar hij weinig anders mag dan lief en goed zijn.
De beelden tonen zijn vader, die eruit ziet als Jezus, inclusief baard. Hij komt in zijn kindertijd waar hij twee keer per zondag naar de kerk moest.
“Je mocht niks”, schampert hij. En dát met nog twee broers die ook vol leven zaten.
Hij komt terecht in de situatie dat zijn moeder opgenomen werd in een psychiatrisch ziekenhuis. Toen zorgde de oudste zus voor het gezin.
Vader mishandelde moeder en liep weg.
Toen moeder weer terug was wilde hij troosten, omdat hij zag hoe ongelukkig ze was.
Zijn grotere broers plaagden hem, eerst goedmoedig, maar van lieverlee, kwaadaardiger.
De jongens onderling pestten elkaar. Er was geweld in het gezin. De moeder was nogal
geobsedeerd door aandacht van mannen. En toen zijn vader weg was, troostte hij mama,
vooral als ze ’s nachts lag te huilen.
Dit deed hij enkele jaren, maar hij groeide op tot een man. En mama hield van mannen.
In zijn huidige leven heeft hij geen plek voor zichzelf. Hij is altijd bezig en neemt nooit rust.
Na twee sessies zegt hij dat de reflex om een mes
te pakken er niet meer is. “Hoe voelt dat voor je?” vraag ik. “Dan tel ik op mijn vingers af, dat het al vijf weken
geleden is dat ik niet meer agressief reageer. Ik durf het niet te geloven. Het is alsof er iemand
of iets dood is, en of er een baby geboren is”, zegt hij en kijkt me blij verbaasd aan.
”Ongenode Gasten” boek van Pieter Wierenga 13-03-2014
Over indringers in de menselijke geest
Obsessieve energieën gebruiken energie van de gastpersoon en uiten zich in vermoeidheid, pijnplekken, lichaamspantsers of ontstekingen.
Psychische gevolgen zijn dwanghandelingen, stemmen horen en vormen van gespletenheid.
Een veel voorkomende, maar weinig herkende vorm van obsessie vormen de al dan niet vrijwillig binnengelaten onbelichaamden.
Vele niet-kwaadaardige soorten komen aan bod, zoals zwervers die onderdak en warmte zoeken en onverklaarbare vermoeidheid geven.
Het boek beschrijft vele andere obsessieve invloeden, zoals zich als gids opwerpende figuren.Zelfs van ons vervreemde eigen delen kunnen obsessief worden.
Obsessie lijkt -naast gestrande paranormale ontwikkeling- de voornaamste reden van schizofrenie.
Schizofrenie, hallucineren, meervoudige persoonlijkheid, waandenkbeelden, manisch, borderline en psychose zijn etiketten die suggereren dat er weinig aan valt te doen. Binnen de psychiatrie is er meer diagnose dan therapie.
Ook onder de deelpersoonlijkheden in MPS zitten onbelichaamden. Wierenga laat zijn licht schijnen over dit bonte volkje en laat zijn hoe hij ermee omgaat.
Ben ik rouwconsulent? Nee dat ben ik niet, maar . . . . Vanaf mijn 25ste jaar vertellen mensen mij hun hele hebben en houwen. Ik doe daar niets speciaals voor. Ik ben mezelf. Misschien is dát het? Mijn authentieke zelf zijn, zodat mensen zich uitgenodigd voelen tot?
Een latent talent heb ik. Jaren geleden tijdens mijn werk bij de receptie van de grootste charter van Nederland hoorde ik heel wat problemen en verdrietige verhalen aan. Er was veel onverwerkte rouw. Wanneer je daar niets aan doet blijft het vastzitten in je lichaam.
“Bedankt voor de peptalk”, zei een stewardess eens en voegde zich met een glimlach bij haar crew, waarmee ze het gebouw uitliep op weg naar het vliegtuig.
Destijds dacht ik er nooit aan om hiervan mijn beroep te maken.Toen ik boventallig werd ben ik met de opleiding voor regressietherapeut begonnen.
Onverwerkte rouw zet zich vast in je lichaam. Gaat met je aan de haal, zonder dat je er erg in hebt.
Soms is er een stukje van jou mee het graf ingegaan. Dat halen we in de sessie terug. Want jij leeft hier en nu. Rouw kan je behoorlijk ‘’vast’’ zetten. Je denkwereld én je gevoelswereld. Iedereen heeft rouw. Alleen niet iedereen onderkent het. Je kunt zelfs rouw hebben over je vriendje dat op de kleuterschool ging verhuizen, en waar jij niet van wist waar die gebleven is. Onverwerkte rouw, doe er wat aan, zodat je dóór kunt met je leven.
Rouw dóe er wat aan. Het doorwerken geeft je levensperspectief.
Privacy Overview
Deze website maakt gebruik van cookies, zodat wij u de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in uw browser en voert functies uit zoals het herkennen van u wanneer u terugkeert naar onze website en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de website u het meest interessant en nuttig vindt.
U kunt al uw cookie-instellingen aanpassen door naar de tabbladen aan de linkerkant te gaan.
Noodzakelijke Cookies
Strikt Noodzakelijke Cookie moet te allen tijde worden ingeschakeld, zodat wij uw voorkeuren voor cookie-instellingen kunnen opslaan.
Als u deze cookie uitschakelt, kunnen we uw voorkeuren niet opslaan. Dit betekent dat elke keer dat u deze website bezoekt, u cookies weer moet inschakelen of uitschakelen.
