Bitter over zijn leven

Mijn cliënt is bitter over zijn leven

…….Elke maandag plaste de directeur vrolijk fluitend…..
De psalmen van gisteren moesten eruit.
Mijn vriendin en ik keken misprijzend….

Na de MULO versleet ik heel wat baantjes.  Als ik het niet meer leuk vond stapte ik op. Omdat ik bitter werd van de mensen om me heen. Altijd nare opmerkingen, geen enkel complimentje. Baantjes genoeg voor mij dacht ik.

Vlak na mijn examen in 1968 werkte ik met mijn vriendin bij de ABN in Hoofddorp. In de zomervakantie. We waren zestien.

Elke maandag plaste de directeur vrolijk fluitend zijn harde straal
de wc-pot in. De psalmen van gisteren moesten eruit? Mijn vriendin en ik keken elkaar misprijzend aan -want dunnen muren- en proestten het uit bedenkend dat hij een blije werker was, terwijl zijn vrouw met een schare kindertjes, die de plasser opgeleverd had, thuisbleef.

Bitter over zijn leven

Al eerder behandelde ik bittere cliënten en hielp ze er vanaf. Bijvoorbeeld de vrouw die verkondigde dat er niets na de overgang was.
Zij kreeg wat ze wenste, een mooi leven –natuurlijk blijven er nieuwe problemen komen, maar je kunt ze veel beter aan-  een klein baantje zodat ze haar financiën op orde kreeg.

Over mijn bittere cliënt

Meneer is 65 een paar keer getrouwd. Haatverhouding met zijn exen, en hij  ziet zijn kinderen en kleinkinderen niet.
Want. . . . . .   en hier gaat de doos van Pandora open.
Hij is begaafd en intelligent. Kan in zijn werk andere
mensen ontzettend goed begeleiden en ze tot aanzienlijk grote resultaten brengen.
Dat is zijn werk, en door zijn intelligentie lukt dat goed.

De intake levert op dat hij nooit een compliment van

zijn ouders kreeg, maar wel kritiek.
Akelig strak en onder de duim gehouden, zodat hij geen ontwikkelingsmogelijkheden had.
Pas nadat hij hoger onderwijs kreeg, ontdekte hij de wereld en zijn mogelijkheden.
Ik zei het al, superintelligent. Maar bitter, zo bitter dat het van zijn lichaam af te lezen is. Allerlei lichamelijke klachten, vooral darmklachten.

Zodoende was hij ongezond mager

Weet je, het lichaam vertelt jouw verhaal. Verbaal was hij ontzettend sterk. Zodat hij met de therapie stopte. Hij stelde moeilijke vragen in de mail. Maar was al gestopt.
Ik antwoordde dat als hij het kunnen oplossen met zijn verstand,
dat hij dan allang van zijn probleem af zou geweest zijn.

Jammer dat de denker dan de baas wordt, zodat je lichaam erachteraan hobbelt.  Zijn lijf voelen dat werd een heel ander verhaal.
Omdat zijn intelligentie de baas was en bleef, stopte hij met de therapie.

En ook mij ging hij dingen verwijten en supermoeilijke vragen stellen

Want dat was zijn hele leven al zijn strategie. Ik beantwoordde zijn vragen niet, maar  vertelde hem dat dit zijn denker was, en hij het met al zijn therapieën nog niet opgelost had. Dat zijn lichaam de verliezer was in dit hele gebeuren. En wens hem alle goeds in zijn komende leven.
Wist je dat je lichamelijk ziek kunt worden van boosheid, woede en verdriet, als je ze opkropt?

Een paar regressiesessies brengen verlichting in je gevoel én in je lichaam

Zodat sommige cliënten vragen of ik het licht aangedaan heb, of het al zo licht buiten was. Is de zon gaan schijnen?

En weet je, daar raak ik als therapeut én mens ontroerd van.
Daarom blijf ik dit mooie werk nog doen. Ook al word ik dit jaar 70

De prijzen gaan 1 april 2022 omhoog.
En dit is geen grap.
Van 150 naar 175 €

Boek  vier sessies voor de oude prijs.
Momenteel is er een korte wachtlijst van een maand.

Vanwege de privacy heb ik alle gegevens zodanig verwerkt dat de cliënt er zich niet in herkent.

 

Jij bent het beste wat me het afgelopen jaar overkomen is

Jij bent het beste wat me  het afgelopen jaar overkomen is

‘’Ik heb in korte tijd zoveel rommel opgeruimd, en voel me zoveel lichter. Je bent een topvrouw, bedankt!’’

Dit schreef mijn cliënt als vervanging van een kerstkaartje. Een vrouw die in haar eentje haar twee kinderen opvoedt. Gewoon een stoer wijf!

Ze volgde me al een tijdje op Social media. Instagram, LinkedIn en Facebook, en natuurlijk mijn website, en mijn filmpjes. Ze durfde geen contact met me op te nemen.
Toen ze het toch deed, ging haar leven, en dat van haar kinderen, in stroomversnelling.

Depressie, probleem, oplossing
De oplossing zit in jezelf

Een afspraak met mij is gauw gemaakt.

Meestal heb ik nog wel ergens een gaatje in de week, of de volgende om met jou te werken. En soms moet je er een vrije dag voor  opnemen.

Wanneer je één keer in de vier weken bij mij voor een sessie komt, krijgen je geest en je lichaam de tijd om te verwerken. Je geest begrijpt het eerder, maar meestal heeft je lijf iets meer tijd nodig. Want het is een proces, dat maar door en door gaat.

En mocht je bang zijn, het ergste komt toch nooit eerst. Ik stuur je, meestal  een schriftelijke intake waardoor alles ‘’een beetje door de war’’ gaat.
En dat is ook mijn bedoeling dat jij door de war gaat. Want als je alles op zijn plaats wilt houden, dan komen wij samen niet verder. Eerst eens goed husselen en kijken wat je wilt houden en wat je kwijt wilt.

Maar ik wil altijd eerst een gesprek met je. Om je probleem scherp te stellen. Dat lukt meestal in twintig minuten wel.
Wat ik doe is zoeken naar je strategie. Eentje die je destijds, toen je 12 of 16 of 5 was hebt moeten toepassen om te overleven. Of soms was je al 30, dat kan ook.

De meeste ouders zijn gewoon liefdevol en doen hun uiterste best om iets

van de opvoeding te maken.  Sommige ouders weten niet zo goed hoe  ze ‘’leven’’ voor moeten doen, omdat ze zelf nog pijnlijke onverwerkte stukken met zich meedragen.
Ook weer meegekregen van hun ouders. En die ook weer, sommige familiekettingen gaan generaties lang terug. Ergens ontstond het bijvoorbeeld ‘’altijd hard moeten werken’’.
Omdat er anders honger was. Of ergens ontstond ‘’het geweld’’ binnen het gezin. Geweld waar over gezwegen werd. Anders brak je de code van het gezin.

Dus je hebt zwijggezinnen, daar waar nergens over gepraat werd. En je had gezinnen waar zoveel gepraat werd, dat het praten om het praten was. Om de stilte te vermijden. Uit wat voor gezin kom jij?

Copyright Laura Daggers-de Koning 2021

 

Kortverhaal Haarlemmermeer over de buurman

Buurman

Ik had hem nooit van dichtbij gezien. Meestal zag ik hem op een afstand over zijn eigen boerenland lopen wanneer ik over de weg naar huis fietste. Dan bleef hij me volgen met ogen die als wespenangels in mijn rug haakten. Alsof hij me wilde steken en daarna verlammen. Als een bezetene fietste ik naar huis. Thuisgekomen smeet ik mijn fiets in de schuur en rende naar binnen.
“Was het weer zover?” vroeg mijn moeder en lachte fijntjes.
“Je zult er wel aan wennen, mannen zijn nu eenmaal jagers”.
“Hoezo, hij had helemaal geen geweer bij zich” hijgde ik in mijn domme onschuld.
”Ach, je komt er nog wel achter kind”. Het was een van haar vaste gezegdes.
hoofddorp Haarlemmermeer

Ik snapte niks van haar en van de wereld.

Ik snapte niks van mannen en nog minder van jagers. Wel voelde ik hoe mijn lichaam hier nieuwsgierig en geprikkeld op reageerde. Ik was dertien, geen kind en geen vrouw. Mijn plan was: alles en nog veel meer uit dit leven halen. In ieder geval meer dan mijn moeder, die met een boerenknecht getrouwd was en als enig uitje schoonmaken mocht op de boerderij.
Die enge buurman, waar we nooit kwamen, woonde slechts een paar honderd meter bij ons vandaan.
Het was een warme septemberdag. Toen de school uitging fietste ik naar huis om me snel te verkleden. Met aardappels rapen kon ik extra geld verdienen voor een duster. Nog maar net in de raappositie, met vóór me het stuk gerooide aardappels, naderde zijn korte gestalte. Het was de oude boer van hiernaast. Zijn ogen verslonden mijn lichaam. Toen we als arbeidersgezin hier kwamen wonen zei mijn moeder over hem: “Zorg dat je nooit met deze man alleen bent, want deugt niet”.

Mijn moeder overdreef altijd.

En daarbij, ik maakte zelf wel uit wat ik deed. Ik had ervoor kunnen kiezen om weg te lopen. Maar ik wilde zó graag de roze gewatteerde duster met kanten ruches kopen, die ik in de manufacturenwinkel gezien had, dat ik het metaaldraden mandje voor me uit bleef schuiven. Vól moest die mand, en de volgende ook. Met twee handen tegelijk raapte ik zoveel mogelijk aardappels in één keer. Als ik flink doorwerkte, kon ik wel vijf mandjes in een half uur halen.
Toen hij vlak voor me stond, sprak hij me vanuit de hoogte aan. Met zijn linkerlaars trapte hij enkele aardappels die ik nog moest rapen, diep de klei in. Mijn moeders woorden maalden door mijn hoofd.
“Zo, wie ben jij?” vroeg hij, zijn onderlip naar voren duwend. Ik wist niets uit te brengen, terwijl ik toch niet op mijn mondje gevallen was. Omdat ik pasgeleden mijn lange haar in een “beatle-kopje” had laten knippen, kon ik mijn gezicht niet verbergen.
Uit de klei getrokken
“Ben jij van híér?” ging hij verder en stak zijn duimen achter zijn bretels waardoor zijn buik naar voren helde. Ik zat op mijn knieën en liet mijn achterwerk langzaam op mijn enkels zakken. Mijn ogen strak gericht op een punt aan de horizon, kon ik zijn ogen vermijden. Slechts het standsverschil, dat ik een dertienjarige dochter van de boerenknecht en híj landeigenaar van hiernaast was, zorgde ervoor dat ik niet wegvluchtte.
“Ja, ik woon sinds een jaar naast boer van Beem”, antwoordde ik kortaf.
Ik krabbelde omhoog en bekeek mijn vieze handen uitvoerig. Ik voelde hoe zijn ogen mijn lichaam aftastten en voelde me steeds onbehaaglijker. Toen ineens, keerde hij zich, zonder te groeten om, en beende over de nog ongerooide aardappelruggen richting boerderij. Met trillende handen streek ik de vieze vingers door mijn haar. Kleikorreltjes vielen naar beneden. Mijn adem stokte, mijn keel hoestte stof uit.
Mijn hoofd draaide zich af naar de nog ongerooide aardappelruggen die bedekt waren met blauwwitte bloempjes, die op hun groene loof zachtjes met de wind meebewogen. Nog één keer keek ik. Zijn bruine manchester broek slobberde om zijn benen. Vastbesloten geld te verdienen, zakte ik weer door mijn knieën. En dacht alleen nog aan de dertien gulden voor mijn duster.
Na het aardappelseizoen kwam boer van Beem bij ons aan huis. Hij kwam nooit zomaar langs. “Willem”, zei hij tegen mijn vader, “Het is al dagen stil op de boerderij van de oude boer hiernaast. Wil je er eens gaan kijken?”
“Ik ga niet alleen”, verweerde mijn vader zich, terwijl hij stuurs lángs de jonge boer keek. Samen gingen ze poolshoogte nemen. Nooit vergeet ik de uitdrukking op mijn vaders gezicht, toen hij terugkwam. Op mijn moeders vragende blik knikte hij zwijgend. Zijn ogen in een donkere blik naar binnen gekeerd.
Vooraf had de boer een uitgebreide maaltijd tot zich genomen. Een mierenkolonie en strontvliegen waren bezig de overblijfselen op te ruimen. Hij had een dik touw bij de ijzerwarenwinkel aangeschaft.
“Hij deed vieze dingen met jongens, hij moest zitten”, zei mijn moeder.
“Blijkbaar wilde hij liever hangen dan zitten”, giechelde ze en wriemelde zenuwachtig aan de stof van haar schort.
Mijn jongere buurjongens die dichter bij de man woonden en waar ik soms mee speelde, waren die dag achter de mannen aangeslopen. Jammer genoeg had geen van de vaders het ze verboden. Op een middag trof ik ze vechtend over de grond aan.
“Blauw was hij”, gilde de één. “Nietes, paars!” gilde de ander met overslaande stem. Ik wilde ze uit elkaar halen maar wist niet hoe.
“Hou op”, stampvoette ik. Toen ze mij opmerkten kwam er verandering in de kluwen. Grijnzend kwamen ze op mij af. Schel lachend draaiden ze bokkensprongen makend om me heen. “Zo ging het, zijn ogen puilden uit zijn gezicht. Kijk zo”.
De oudste tilde de jongste omhoog terwijl zijn handen diens keel dichtknepen. Dunne jongensbenen spartelden amper boven de grond. Het gepijnigde gezicht zwol rood op. “Nee, niet doen”, schreeuwde ik en sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Door mijn vingers heen zag ik hoe die grote almaar bleef doorgaan. Machteloos en te bang dat ze mij ook zouden pakken, bleef ik trillend stilstaan. Vastgekleefd aan de vloer. Toen het gekreun wegstierf ging ik er als een haas vandoor.
Vroege zonnestralen verlichten de slaapkamer. Aan de kastdeur hangt mijn roze duster. De enge boer hebben ze begraven. De buurjongens hoef ik voorlopig niet meer te zien.

Copyright

Laura Daggers Transpersoonlijk Regressietherapeut Haarlemmermeer

Stop met spenderen

Stop met spenderen van je

kostbare tijd aan de verkeerde mensen.
Het leven is te kort om tijd door te brengen met mensen die het geluk uit je zuigen. Die al je aandacht opeisen, en meer nog, al je energie verbruiken.

Gezondheid en regressietherapie

Als iemand je in zijn leven wil,

zal hij of zij plaats voor je maken.
Jij zou niet voor een plek moeten hoeven vechten.
Weet zeker dat je nooit, nooit iemand bent die voortdurend je eigenwaarde over het hoofd ziet, door je aan te passen en te pleasen.

Het zijn niet de mensen die naast je staan als je op je best bent, maar degenen die naast je staan als je op je slechtst bent.

Dat zijn de echt waardevolle mensen in jouw leven.
Dat zijn je echte vrienden.

Zo krijg ik regelmatig een cliënt die niet snapt hoe het zo ver heeft kunnen komen. Ze ( net zoals hij) heeft alles gegeven. Zich de tandjes gewerkt.
Er alles aan gedaan om geaccepteerd te worden.
Ik moet zeggen het is verspilde energie. Je bent het meest gelukkig
wanneer je dicht bij jezelf kunt zijn. Wanneer je weet wat je wil.
Binnen je mogelijkheden.

Meerdere malen had ik mensen met een lichamelijke klacht.

Psoriasis, eczeem, pijn in het hart, hoofdpijn, hartenpijn, hete benen, afstervende vingers, zwarte pijnlijke randen rondom de enkels, pijnlijke voeten.
Je lichaam vertelt een verhaal. En je gaat eerst naar de huisarts.
Dan naar de specialist, en als er niets gevonden wordt, neem je het heft in eigen hand.
Zo heb ik zelf ook jarenlang last van mijn tanden en kiezen gehad.
Niet genoeg van me afgebeten. Het is dus letterlijk te nemen.

Zoek jij de oplossing voor je lichamelijke of geestelijke probleem.
Die oplossing zit in jezelf, en samen halen we hem eruit.
Dan wordt je leven heel anders stukje bij beetje. En je weet
niet wat je overkomt.
Je komt jezelf tegen. En dan kan best fijn zijn 🙂

Copyrights Laura Daggers-de Koning
Regressie- en reïncarnatietherapeut
Hoofddorp Haarlemmermeer 

Mijn kind stoot me af

Mijn kind stoot me af

zegt de moeder in mijn therapeutenkamer.
Als je kind je niet meer wil  zien is dat diep verdrietig.
Het beheerst je hele leven. Je staat er mee op, en gaat ermee naar bed.
Meestal is er een partner betrokken, die vanuit de aanvankelijke
liefde die hij voor zijn partner voelde een haat ontwikkelt.
Vaak heb je dan te maken met een psychopathische persoon.
Lees daarvoor ook het boek
“Destructieve relaties op de schop” van Professor Jan Storm.

Mijn dochter vertelde me ooit, dat haar vriendin tegen de moeder had gezegd dat ze niet meer welkom is op de verjaardagen van haar kleinkinderen.

De schrik sloeg me om het hart.

Dan ben ik de volgende dacht ik.
Nachtenlang  sliep ik  niet, was uit mijn humeur.
Maar ik maakte het zelf niet mee. Gelukkig!
Van mijn cliënten krijg ik wel ernstig verdrietige verhalen te horen.
Het breekt je hart.

Een moeder die haar kind niet meer mag zien. Cocaïne verslaving maakte dat iedereen iets met haar kind mocht ondernemen, behalve de moeder zelf.
Door het diepe onverwerkte verdriet eronder door te werken, wordt de energie bij de moeder en allen waarmee ze leeft anders. Dan veranderen er dingen in jezelf in de omgeving.

Energetisch werken

We doen dit samen en de kosmische verandering volgt vanzelf.

Copyrights Laura Daggers-de Koning Hoofddorp Haarlemmermeer Regressie- en reïncarnatietherapeut
‘’Coaching die pijn doet’’, daarna is je probleem weg. Dat is mijn werk.

Review Testimonial TevredenClient Laura Daggers

Review Testimonial Tevredencliënt Laura Daggers

De sessie heeft voor mijn gevoel veel opgeleverd, er komen minder “verdriet” emoties naar boven en als ze er zijn in een lagere intensiteit.
Ook w.b.t. mijn moeder heb ik wat meer lucht gekregen.

 

De grote Eye opener voor mij is het principe dat pijn generatie
op generatie wordt doorgegeven.

Ik heb dat bij jou goed kunnen visualiseren en is ook echt bij mij aan- en binnengekomen.

Ook kwam de vraag op van wat ik mijn kinderen aan oude en misschien ook nieuwe pijn onbewust heb doorgegeven en nog doorgeef.

Die bewustwording leidt er toe dat ik met meer begrip en compassie naar mijn  kinderen kan kijken. Zij kregen en krijgen door de scheiding van hun ouders (17 jaar geleden) nu nog
de pijn van hun ouders doorgegeven.

De “afgekoelde” relatie met mijn dochter heb ik weer nieuw leven ingeblazen, dankzij deze bewustwording.

Met hartelijke groet,  Jan Simon Schram

 

 

 

Via Regressie naar Progressie Laura Daggers Hoofddorp

De meeste mensen weten niet wat Regressie is. Jij wel???

Wéét je wat Progressie is? vraag ik dan.
Já? Vooruit, dat er vooruitgang in je leven zit.
Regressie is een paar stappen achteruit.
Je ruimt oude pijnlijke zaken.
Door herbeleving met begeleiding. 

Innerlijke kinderen willen gezien en gehoord worden
Innerlijk Kind Werk

Daardoor krijg je herinzicht.
En dán ruimte voor jezelf.
Dus via Regressie naar Progressie!

Cliënt: ”is de zon net gaan schijnen, het wordt ineens zo licht?”

Is jouw angst gebaseerd op de Oorzaak of Oerzaak?

Therapeut: “Nee, het is gewoon Nederlands bewolkt buiten”.
Het was het licht in haarzelf wat weer de ruimte kreeg.
Kijk, dáár word ik als therapeut blij van 

Daarom heb ik het leukste beroep van de hele wereld!

Regressie, is zó leuk, zo licht binnen en buiten.
https://www.lauradaggers.nl