Jij bent het beste wat me het afgelopen jaar overkomen is
‘’Ik heb in korte tijd zoveel rommel opgeruimd, en voel me zoveel lichter. Je bent een topvrouw, bedankt!’’
Dit schreef mijn cliënt als vervanging van een kerstkaartje. Een vrouw die in haar eentje haar twee kinderen opvoedt. Gewoon een stoer wijf!
Ze volgde me al een tijdje op Social media. Instagram, LinkedIn en Facebook, en natuurlijk mijn website, en mijn filmpjes. Ze durfde geen contact met me op te nemen.
Toen ze het toch deed, ging haar leven, en dat van haar kinderen, in stroomversnelling.
Meestal heb ik nog wel ergens een gaatje in de week, of de volgende om met jou te werken. En soms moet je er een vrije dag voor opnemen.
Wanneer je één keer in de vier weken bij mij voor een sessie komt, krijgen je geest en je lichaam de tijd om te verwerken. Je geest begrijpt het eerder, maar meestal heeft je lijf iets meer tijd nodig. Want het is een proces, dat maar door en door gaat.
En mocht je bang zijn, het ergste komt toch nooit eerst. Ik stuur je, meestal een schriftelijke intake waardoor alles ‘’een beetje door de war’’ gaat.
En dat is ook mijn bedoeling dat jij door de war gaat. Want als je alles op zijn plaats wilt houden, dan komen wij samen niet verder. Eerst eens goed husselen en kijken wat je wilt houden en wat je kwijt wilt.
Maar ik wil altijd eerst een gesprek met je. Om je probleem scherp te stellen. Dat lukt meestal in twintig minuten wel.
Wat ik doe is zoeken naar je strategie. Eentje die je destijds, toen je 12 of 16 of 5 was hebt moeten toepassen om te overleven. Of soms was je al 30, dat kan ook.
De meeste ouders zijn gewoon liefdevol en doen hun uiterste best om iets
van de opvoeding te maken. Sommige ouders weten niet zo goed hoe ze ‘’leven’’ voor moeten doen, omdat ze zelf nog pijnlijke onverwerkte stukken met zich meedragen.
Ook weer meegekregen van hun ouders. En die ook weer, sommige familiekettingen gaan generaties lang terug. Ergens ontstond het bijvoorbeeld ‘’altijd hard moeten werken’’.
Omdat er anders honger was. Of ergens ontstond ‘’het geweld’’ binnen het gezin. Geweld waar over gezwegen werd. Anders brak je de code van het gezin.
Dus je hebt zwijggezinnen, daar waar nergens over gepraat werd. En je had gezinnen waar zoveel gepraat werd, dat het praten om het praten was. Om de stilte te vermijden. Uit wat voor gezin kom jij?
”Ik heb in korte tijd zoveel rommel opgeruimd en voel me zoveel lichter. Ik hoop voor jou in 2020 veel liefde geluk en energie om door te gaan met je mooie werk. Je bent een topvrouw, bedankt!”
Dat schreef mijn cliënt ter vervanging van een kerstkaartje.
Een vrouw die in haar eentje haar twee kinderen opvoedt.
Gewoon een stoer wijf! Ze volgde me al een tijdje op Social media. LinkedIn en Facebook, en natuurlijk mijn website, en mijn filmpjes. Ze durfde geen contact met me op te nemen. Toen ze het toch deed, ging haar leven, en dat van haar kinderen, in een stroomversnelling.
Transpersoonlijk regressietherapeut Laura Daggers
Een afspraak met mij is gauw gemaakt.
Meestal vind ik nog wel ergens een gaatje in de week, of de volgende om met jou te werken. Soms in de avond, omdat je werkt overdag. En heel soms in het weekend. Maar dat liever zo weinig mogelijk. Wanneer je één keer in de vier weken bij mij voor een sessie komt, krijgen je geest en je lichaam de tijd om te verwerken. Vaker dan dat is niet verstandig. Want het is een proces, dat maar door en door gaat. En het ergste komt toch nooit eerst. Ik stuur je een schriftelijke intake waardoor alles ‘’een beetje door de war’’ gaat. En dat is ook de bedoeling van deze therapie. Dat jij door de war gaat. Want als je alles op zijn plaats wilt houden, dan komen wij samen niet verder.
Om je probleem scherp te stellen. Dat lukt me meestal in twintig minuten.
Wat ik doe is zoeken naar je strategie. Eentje die je destijds, toen je 12 of 16 of 5 was hebt moeten toepassen om te overleven. Of soms was je al 30, dat kan ook. Sommige ouders weten ook niet zo goed hoe ze het leven te leven voor moeten doen. En dat komt dan weer doordat zij dit ook meegekregen hebben van hun ouders. En die ook weer, sommige familiekettingen gaan generaties lang terug. Ergens ontstond het altijd hard moeten werken. Omdat er anders honger was. Of ergens ontstond het geweld binnen het gezin. Geweld waar over gezwegen werd. Anders brak je de code van het gezin.
Ben jij zo iemand die de strategie van de voorouderlijn wil doorvoelen? Want daar help je ook je kinderen mee. Wist je dat? Dat is het mooie van regressietherapie met een ‘’touch’’ of opstellingen naar de voorouders.
De laatste tijd lig ik nogal eens
in de clinch met mijn lief.
Pijnplekken in een relatie. Dat heeft altijd een reden. Onbewuste zaken steken dan de kop op. Omdat we elkaar al vijftig jaar kennen, moet ik telkens weer de hand in eigen boezem steken. En kijken waar bij mij de pijn zit. Die van hem is zijn taak. Want anders worden de ruzies zo lelijk.
Pijnplekken zijn er altijd in een relatie.
Dat wil ik natuurlijk niet, en hij ook niet. En toch en toch en toch, we hebben allemaal onze schaduwkant. Want een mens is niet alleen maar fantastisch, goed en leuk. Eenieder heeft zijn donkere kanten. De ooit gekwetste kanten, die opspelen tijdens een ruzie.
Dat voelt dan hartstikke moeilijk om daar mee te leven
‘’walk a mile in my shoes’’, is een waarheid. Als een koe. En ja, je kunt het natuurlijk aanleggen met een ander liefje of hunk, -keuze te over op het www- maar ook daar breng je je eigen –oude onverwerkte stukken- mee.
Het is nooit wat het lijkt, als je je vergelijkt met die ander.
Ik zeg dat ook omdat ik laatst de partner van mijn cliënt in therapie kreeg. Ik wist dat niet, tot een half uurtje voordat de partner mijn praktijk binnenkwam. (Verschillende namen en verschillende locaties, en onvolledig ingevulde intake, waar ik niet achteraan ben gegaan.)
En dat is dus net een maatje te groot voor mij, want daar ben ik niet voor opgeleid, voor relatietherapeut.
De een zijn verhaal is net zo erg, als dat van de ander. Ik werk dan met de delen, die elkaar het meeste verdriet doen, of de ergste woede opwekken (onder woede zit ook verdriet en angst)
Dat elkaar verdriet doen, is nooit voor de partner bedoeld, net zomin als die woede dat is.
Ik houd van mensen, en van elk van mijn cliënten.
Want ze komen met problemen die levensgroot, bedreigend, angstig en pijnlijk zijn. Ze liggen er wakker van. En ik ben ook maar een mens, en begin dan partij te trekken. Dat wil ik niet, maar dat gaat automatisch. Dus veel onverwerkte pijn, en onder het kleed geschoven kindjes, letterlijk, komen hier tevoorschijn. Ook bij mij. Want trauma van vroeger dient zich bij elke situatie weer aan.
Je kunt dissociëren, associëren is dan té pijnlijk meestal,
of je verliest je in gewelddadig gedrag. Zowel verbaal als handtastelijk. Zolang de trauma’s niet verwerkt zijn blijven ze omhoog komen, zoals een bal die je probeert onder water te houden. Gewoon de wet van de zwaartekracht? Of is dit een andere wet, professor, natuurkundige of anders hoog opgeleide met brains?
Zoals Eckhart Tolle zegt. “Relaties doen geen pijn, maar wel de oude onverwerkte zaken die je meebrengt in een relatie”.
Elimineer je angsten, kijk ze aan, kijk ze in de ogen, en je zult ontdekken, dat het niets anders is als een innerlijk deel van jou, dat zo reageert, omdat het toen, destijds heel nodig was. Heel essentieel, zelfs van levensbelang.
Ik ben Laura Daggers-de Koning
Regressie- en reïncarnatietherapeut sinds 2009
Twee tot vier telefoongesprekken
Twee sessies van 1,5 tot 2 uur
Ongeveer tien filmpjes met opdrachten, direct uitvoerbaar
Drie telefoongesprekken Telefonisch contact (indien nodig, tussendoor) Email-wisseling App-contact (indien jij dat wilt)
Duur van Intensief Programma “Van chaos naar Rust”
Dit is een van mijn uitspraken. Tegenwoordig.
In de afgelopen zeven weken verloor ik twee mensen aan de dood. Mijn zwager, die zijn hele leven op zijn boerderij woonde, en mijn vriendin X. de paragnost, waar ik zo verschrikkelijk mee lachen kon. Ze vertelde, voorspelde me dingen die ik helemaal niet wilde horen of weten. Of waarvan ik dacht dat het nooit zou gebeuren. Ze had altijd gelijk. Ook al weet ik dat de overledene nooit weg, een soort van om mij heen is, is het heel verdrietig vrienden en familie te verliezen.
Mijn zwager, die de afgelopen jaren, na de dood van zijn vrouw regelmatig bij ons aan tafel aanschoof, was gewoon klaar met zijn leven (87) en zei vaak:
Regressiecoach Laura Daggers
“Laat mij maar doodgaan in mijn slaap’’.
Nadat hij als achtjarige achterop de fiets van zijn vader naar het ziekenhuis gebracht werd, in een stoel gezet, vastgebonden en zijn amandelen geknipt werden, wilde hij niets meer met de huisarts, tandarts of specialist te maken hebben. Zijn hele leven was hij doodsbang voor alles wat een witte jas droeg.
Op een dag, kwam zijn huisarts – in burger natuurlijk- bij hem thuis, voor een gesprek over euthanasie.
De arts weigerde en verwees hem naar het ziekenhuis voor een onderzoekstraject. Vlak nadat de arts vertrokken was, – ik wist niets van dit artsenbezoek- belde ik hem. En kreeg zijn dochter aan de lijn, die zei dat pa even naar het toilet was. ‘’Hij is boos’’, zei ze.
In de nacht daarop overleed hij in zijn slaap. ‘’Hij zag er vredig uit’’, zei zijn dochter. Ik vind dit genadig. Maar ik mis hem wel heel erg. En wanneer was de laatste keer dat hij bij ons gegeten heeft, vroeg ik me af.
Hij was een nachtmens
En als ik vlak voor het slapen gaan dacht: “Oh, ik zal nog even vragen of hij van de week komt eten hier”.
Dan kon dat ook na twaalven. Zelfs tot 02.00 uur. Hij was altijd in voor een gesprek. Waar vind je dat nou nog? Ook al was hij stokdoof, met het gehoorapparaat uit konden we een gesprek hebben. Wanneer was die laatste keer toch? Ik pijnig mijn hersens. Doof zijn maakt eenzaam. Een gehoorapparaat heeft zijn grenzen.
Tijdens de herdenkingsdienst hadden de kleinkinderen een fles jonge jenever bij zijn kist staan. En dronken een borrel op opa. Mijn zwager lustte een borrel, en shagjes.
Nooit meer een sigaretje met hem roken.
Het maakt me verdrietig. Ik weet wanneer die laatste was. Gelukkig wel.
Van de week was de uitvaartdienst van mijn vriendin, de paragnost.
We konden altijd heerlijk onbeheerst lachen, om alle dingen van het leven. Maar verdriet was er ook natuurlijk. Zeker voor haar. Ze was niet voor niks helderhorend en helderwetend geworden.
Haar jeugd was een aaneenschakeling van geweld. Zodoende ontwikkelde ze haar gave al vroeg. En stak, dat wat ze zag en hoorde in haar hoofd, niet onder stoelen of banken. Waardoor van jongs af aan, zowel haar vader als haar moeder gewelddadig waren. Alleen naar haar toe. Ze vroeg zich altijd af, waarom er niemand van de kinderen was die haar hielp?
Ze vonden haar een duivelskind.
Maar zij bleef in liefde. Zoveel liefde had ze, dat ze het hele familie-karma droeg, tot in de grootouderlijn aan toe. Ze was een helper. Ze wilde het allemaal oplossen.
Haar lichaam kon niet op, tegen zoveel verdriet en verzwegen geweld (Jappenkamp, opa tegen oma, oma tegen kinderen, de ketting van geweld die niet stopt).
En zij wilde het allemaal oplossen. Het is haar longen, haar lichaam fataal geworden. Ook mij voorspelde ze veel, zodat ik het wel eens met een korreltje zout nam. Om later te ontdekken dat het toch wel uitkwam. Ze voorspelde dat ik les zou geven aan een groep leerlingen. Wat afgelopen jaar is gebeurd. Ook voorspelde ze dat er een zieltje rondom mijn dochter, die toen al twee kinderen had en geen gezinsuitbreiding wilde, rondwaarde. Ook dat kwam uit. Ik weet nog wel de laatste keer dat ik mijn vriendin sprak, maar niet meer het laatste contact via de whats-app.
Op de dag van haar uitvaartdienst
was ik vroeg op weg. Ik kende het crematorium niet. Totdat ik ineens achter een lijkwagen reed. Haar lijkwagen, die stopte. Knipperlichten gingen aan. De begrafenisondernemer stapte uit, en ging eerbiedig voor de wagen uit lopen. Even later voegden haar man, kinderen en kleinkinderen zich achter de auto. Ik geloofde mijn ogen niet. Ik nam een foto en moest grinniken.
Want ik zei altijd tegen haar: “Niet zo eng met die geesten doen hè?” Toeval bestaat niet, zei ze. Zelfs nu nog kon ik even met haar lachen. Daarna heb ik tijdens de dienst erg moeten huilen. Want wat ga ik haar missen. Ik mis haar nu al. Altijd die laatste keer, waarvan je niet weet dát het de laatste keer is.
Trouwens, aan mijn zwager vroeg ik bij leven, of hij me een teken wilde geven als hij dood was. Hij zei: “Dood is dood en daarna is er niks meer’’.
“Maar als het niet zo is, geef me dan een teken. Maar niet zo eng hè, niet midden in de nacht of zo’’.
Samen met mijn lief, half negen
op de zondagochtend, kwam er ‘’iets’’ met een bonk tegen het slaapkamerraam. Een zeer onbekend geluid voor ons beiden.
Alsof er iemand hard op de ruit sloeg. Iets wat hij vroeger ook deed.
Hij deed dit op dezelfde dag dat we zouden gaan condoleren, op zijn boerderij waar hij in dezelfde kamer lag opgebaard als waar hij geboren werd.
Er vallen gaten in mijn leven. Ik ga hem missen.
En haar ook.
Deze website maakt gebruik van cookies, zodat wij u de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in uw browser en voert functies uit zoals het herkennen van u wanneer u terugkeert naar onze website en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de website u het meest interessant en nuttig vindt.
U kunt al uw cookie-instellingen aanpassen door naar de tabbladen aan de linkerkant te gaan.
Noodzakelijke Cookies
Strikt Noodzakelijke Cookie moet te allen tijde worden ingeschakeld, zodat wij uw voorkeuren voor cookie-instellingen kunnen opslaan.
Als u deze cookie uitschakelt, kunnen we uw voorkeuren niet opslaan. Dit betekent dat elke keer dat u deze website bezoekt, u cookies weer moet inschakelen of uitschakelen.
