De musical in groep acht was geweldig!
Op facebook lees ik dat mensen het niet droog houden. Ik ook niet. Met hand en tand heb ik de datum van de musical verdedigd en vrij gehouden. In een mooi theatertje in Delft tussen kinderdagverblijf en school in, ontvingen de acteurs de ouders en grootouders. Gelachen hebben we maar het was ook emotioneel. En dáár hoor ik veel ouders over.
Toen ik – lang geleden – voor mijn dochter naar een middelbare school op zoek ging, stonden jongelui in een Life band te spelen. Laat ik nou destijds een vriendje gehad hebben die gitaar speelde en zong. Huilend rende ik de school uit. Typisch ‘’innerlijk kind’’ reactie. Soms moet er nog iets verwerkt worden. Bij mij de kwestie van vriendjes en wraak.
Dat je emotioneel wordt is mijns inziens heel normaal. Maar als het door blijft gaan kan het zijn dat er nog een stukje innerlijk kind is dat nog gezien wil worden.
Tijdje geleden kwam ik dat vriendje ‘’erná’’ tegen, en ik biechtte hem op dat hij wel mijn allergrootste jeugdzonde was geweest. Hij had het heel anders beleefd, én gelukkig maar. Omdat ik rond mijn vijftiende een jaloers kreng was, mocht mijn vriend naar links noch naar rechts kijken, niet naar andere meisjes. Deed hij dat wel, dan zweeg ik hem dood. Géén lol aan met mij, destijds. ( is écht overgegaan)
Toen hij het uitmaakte en inderdaad met hét – dáár ga je na mij mee! -meisje ging,
‘’koos’’ ik zijn vriend uit de band als mijn nieuwe lover. Pure wraak. Het duurde niet langer dan drie weken, omdat ook deze flirtte met mijn oudere zus. En zij had al eerder een vriendje van mij ingepikt.
Dus die lifeband in de toekomstige middelbare school van mijn dochter ‘’zette’’ mijn oude onopgeloste pijn weer aan.
