Dus ik geloofde er niet in

Toen ik in 2002 de docent Rob Bontenbal een reïncarnatiesessie zag doen dacht ik:  Yés dit wil ik ook leren!!
Ik was toen nog receptioniste bij Transavia met leuke collega’s. Mooie tijd waarin ik veel over mensen leerde. Ik dacht ook, “maar ik hoef niet in vorige levens” van mezelf te kijken. Want dat vond ik te zweverig.

Ik geloofde er niet in

Nou! Had ik die gedachte maar nooit gehad. Want dat heb ik geweten.
Je moet namelijk al je eigen items doorwerken voordat je cliënten kunt helpen.
In de tweede klas van de SRN kwam ik tijdens het huiswerk maken terecht in een leven waarin ik gestenigd werd.
Ik had gevreeën met mijn vriendje. Hij mocht dit wel, maar ik niet. Dus werd ik naar het marktplein gesleurd, in een kuil gezet. En iedereen mocht net zo lang stenen gooien totdat ik dood was. Mijn vriendje stond er op afstand bij. Als Laura Daggers dacht ik: “ja ja, het zal wel”.
De volgende ochtend stond er een foto in de krant van een vrouw met haar baby op haar arm.

“Gered van de stenigingsdood”

Ik kon mijn ogen niet geloven, daar stond mijn verhaal. Deze vrouw was beschuldigd van overspel, maar gered door haar mede dorpelingen.
Mijn geloof in reïncarnatie werd steviger. Latere sessies, gedaan door docenten en mezelf, bevestigen dat je behoorlijk last kunt hebben van flarden van vorige levens, waar je in het nu niets van begrijpt, en die je belemmeren gelukkig te leven.
Voor mij is het een lange weg geworden.

In 2010 begon ik mijn praktijk.

Zelf word ik er ook een blijer mens van, gelukkiger.
Ik ben steviger geworden door mijn sessies.
Ik houd van mijn werk 🙂

Ik ben een blijer mens. En ik ga door tot mijn 80ste.

Rob Bontenbal verkoos deze rouwkaart