”Niks aan de hand”
In Doc2 “Getekend, veteranen in therapie’’ vertelden de veteranen in 2014 over hun leven. Voor mij zijn het helden. Net als Coen Verbraak die ze een jaar lang interviewde. (Helaas is de documentaire niet meer te zien)
Bijna zou ik jaloers op hem worden als ik niet wist dat die trauma’s Verbraak niet geheel onberoerd laten.
Tien jaar geleden ontmoette ik tijdens een PIZ (pensioen in zicht) cursus
Adriaan Theodoor de Winter. Elke ochtend zocht hij een ontbijttafel andere mensen uit, om zijn levensverhaal te vertellen.
Zijn eerste vriendinnetje overleed in het kamp tijdens van WO-II, waarna hij als jongen van achttien, ná alle verschrikkingen naar Nederlands Indië moest. Omdat zijn psycholoog niet de tools had hem te begrijpen mee te voelen, laat staan hem te helpen, schreef hij hierover het boek: “Brief aan een psycholoog”.
Oorlogservaringen opgetekend door AadvandenRotterdamme. ISBN 90-5750-055-8 NUGI 648
Als beginnend regressietherapeut begreep ik toen dat hij 24/7 in zijn trauma zat.
Veteranenkinderen richtten de ‘’Stichting Anjerkinderen’’op. Ze zijn de nazaten van vaders die aan een Nederlandse missie deelnamen en worden vaak als borderliner of ADHD gediagnosteerd en krijgen daar zelfs medicijnen voor. Zelf denk ik dat de kinderen van, in de energie van de vader zitten.
Wat er écht aan de hand is, is dat ze ín vaders onverwerkte trauma’s zitten. Maar zich er geen raad mee weten. Iets van vader zit bij het kind, en als je het als ouder niet dráágt, doet het kind dit voor je. Energetische overdracht noem ik dat in mijn beroep.
Terwijl de vader PTSS
heeft vanwege de in zijn hoofd vastgehaakte beelden, beelden die blijvend zijn, geuren, woorden, agressieve gebaren, is hij een gevaar voor zichzelf en zijn omgeving. Angstig zijn voor iets wat zich in je hoofd afspeelt en elk moment kan exploderen.
Dát is de hel. Wanneer dit in de omgeving van kleine kinderen, en een echtgenote waar je van houdt, gebeurt, dan zit je in de dubbele hel, waar je niet zonder hulp uitkomt. Dus kunnen pillen uitkomst bieden. Hopelijk is dat tijdelijk.
Elk geluid, elke beweging elke ervaring wat líjkt op iets van die tijd, zet het mechanisme van vluchten of vechten aan. Terwijl je jong, sterk, in de kracht van je leven bent is het belastend voor je hele wezen. Je bent op ‘’vredesmissie’’ en je mag NIET ingrijpen.
Wat de gevolgen voor mannen/vrouwen in oorlogssituaties zijn, wordt al jaren onderschat. Gebagatelliseerd. Zoals in WO-I de shellshock. Dappere artsen die het opnamen voor de soldaten, werden verdacht van duistere psychologische praktijken. Ze zijn decennia lang in diskrediet gebracht. Niets aan de hand toch?
Kinderen kunnen zich vaak rommelig en verward in hun hoofd voelen. Ouders noemen het ‘’een druk, niet gefocust kind’’. Meestal is dit de energie van de vader. Wanneer je dit energetisch kunt teruggeven en daar laten waar het hoort, (in die oorlog) is er veel gewonnen.
Kinderen willen geliefd zijn, en als papa niet gelukkig is zullen ze altijd denken dat het aan hun ligt. Zodoende gaan ze het trauma, de chaos en de verschrikkingen voor papa dragen. Wanneer je het als volwassene niet zelf opruimt, draagt je kind jouw probleem met zich mee. Niks aan de hand, zegt papa!
Het komt voor dat er in de tweede of derde generatie de last van die oorlog of vredesmissie nog doorwerkt. Korte lontjes, gedrag waar je nooit van op aan kunt.
Ooit kwam mijn cliënt in een situatie terecht waar ze een op hoge berg kolen de kruiwagen vol stond te scheppen. Dit deed ze in haar zondagse jurk. Het duurde even voordat ze begreep dat ze in de energie van haar vader, die aan de Birmalijn werkte zat.
Ook kreeg ik een cliënt, die door haar – eerst normale- broer letterlijk onder tafel geschopt werd, omdat hij niet van lippenstift hield. Grote broer kwam totaal verknipt terug van Nederlands-Indie.
Waar het vanaf WO-I in Nederland aan ontbreekt is het serieus nemen van deze klachten. Deze mannen kunnen vaak alleen bij elkaar terecht met hun ‘’rare’’ problemen.
Iets wat niet bekend is – ik hoop was – in de gezondheidszorg.
Daarom ben ik –voordat ik de doc gezien heb – al een fan van Coen Verbraak.
De meeste veteranen, de vredesmissiemensen hebben hulp nodig. EMDR of een lieve hond, die er altijd voor je is. Schilderen, tekenen, therapie waar je je kunt uiten. Het geeft verlichting zodat je verder kunt met je leven.
Als regressietherapeut werk ik in de open wond.
Ik haal de cliënt uit de ervaring, uit de situatie. Daar moet ik soms ook even diep van zuchten en ademhalen.
