Een heel merkwaardig verhaal is van een vierjarige:

“Pap en mam, weet je nog, toen ik bij God was, toen mocht ik mijn ouders kiezen. En toen ging ik overal kijken en ik zag een jongen viool spelen en zijn snaar brak en hij deed zo zijn best om door te spelen en ik dacht; ”Ik wil dat die mijn vader wordt!” het bleek dat zijn vader dit voorval had meegemaakt, maar toen hij pas vijftien jaar was. Hij was het incident vergeten en had het ook nooit verteld.

Wonderkinderen

Een ontwikkelingspsycholoog D. H. Feldman vermeldt dat een jongen vóór zijn tweede levensjaar vreemde talen begon te leren: Hebreeuws, Grieks, Frans, Italiaans, Russisch, Spaans, Jiddisch, Duits, hiëroglyfen en Sanskriet.
Toen een onderzoeker hem bezocht, had hij als driejarige een bibliotheek van drieduizend boeken!
Toen hij vier was, had hij geen interesse meer in talen, omdat hij de wetten van de taal begrepen had.

De naam van het jongetje was Adam

Uit het boek van Joanne Klink (17 maart 2008 overleden) “Vroeger toen ik groot was”. ISBN 90 259 4452-3

Vérgaande herinneringen van kleine kinderen 1990-1997  Reïncarnatie

Ik ben Laura Daggers-de Koning regressie- en reincarnatietherapeut sinds 2010

 

Kinderuitspraken

Een driejarig  jongetje zegt:”Weet je waarom baby’s niets zeggen? Die weten nog teveel”

Met medewerking van ouders is deze info verzameld. Het zijn juist de concrete details die duiden op werkelijke ervaringen en niet op fantasie. Ook bij de herinneringen van volwassenen blijkt deze wedergeboorte op aarde, reïncarnatie genoemd, geen ‘science-fiction’of ‘religious fiction’ te zijn.

Kinderuitspraken: Toen een jongen onlangs werd gevraagd of hij ‘deze dingen’ ook wel thuis had verteld, zei hij:

”Ik wil het wel, maar ik kan het niet”. We hebben geen flauw begrip van de barrières die we innerlijk oprichten voor de communicatie, vooral ook met kinderen, door dogmatische ‘zekerheden’. En die ons dan verhinderen om ‘in deze dingen te geloven’.
Maar gaat het wel om geloven of niet geloven? Het blijken toch werkelijke ervaringen en feiten te zijn waarover kinderen praten.

Het gaat om kosmische wetten en ontwikkelingen

Om een zin uit het boek “Het onbekende venster” te citeren;

“De kaften van de Bijbel mogen geen oogkleppen worden die ons verhinderen om in Gods eindeloze scheppingswerkelijkheid te kijken”

Kijk maar naar de kleintjes, velen groeien zonder therapie of extra maatregelen over de aanvankelijke angsten heen, al keert het wel terug in herhalingsdromen bij oudere kinderen. Dromen die steeds hetzelfde zijn en steeds op hetzelfde moment afbreken. Dat zijn gewoonlijk echte historische herinneringen en je wordt wakker op het moment dat je stierf, zoals dit het hieronder beschreven moment:

“Toen het rotsblok vlakbij was werd ik wakker”

Toen oma was gestorven en opgebaard lag, zei haar  kleinzoontje:

“Daar waar jij nu naar toe gaat, daar is het licht!”
“In de hemel zal je je lichter voelen”. Een meisje tekende engel-land, met een grens waar je niet over kunt gaan.
Je voelt niks als je doodgaat, dus het doet geen pijn en misschien is het wel fijn, want je bent bij God, met bloemen die altijd maar doorbloeien en zachte muziek die je alsmaar hoort.

 Opvallend dat de meeste kinderuitspraken die ik in de loop der jaren verzameld heb….

Dit bovenstaande schrijft theoloog Dr. Joanna Klink, overleden 17 maart 2008 in haar boek met de titel:

“Vroeger toen ik groot was” ISBN 90 259 4452-3 Kinderuitspraken

Vérgaande herinneringen van kleine kinderen 1990-1997

http://www.bol.com/nl/p/vroeger-toen-ik-groot-was/666787735/

Ik ben Laura Daggers-de Koning sinds 2010 regressie- en reincarnatietherapeut in Hoofddorp

info @ laura daggers. nl  (aan elkaar) of 023-5617806 od 06 42 662 735

 

Mijmermoment of mediteren

Heb jij dat ook wel eens, dat je een rustmoment neemt, waarop niets hoeft? Zelf heb ik het niet zo vaak. Ik héb het natuurlijk wel, -net zoals jij- maar neem de tijd niet voor mezelf. Mijmeren zoals mijn ouders dat deden met schemeren, de tijd waarin de zon ondergaat en het huis langzaam verandert in een donkere ruimte met ramen die er als holle ogen uit gaan zien. Terwijl zij als stille popjes in de rookstoel zittend mijmerden over de dag. Mijmerden onze ouders meer dan wij?

Ik denk dat mijmeren tegenwoordig mediteren heet. En dat je daarvoor op een kussentje op de grond moet zitten, liefst met gekruiste benen. Ach, de dingen blijven hetzelfde, alleen noémen we het anders.

www.lauradaggers.nl

L.C. Daggers-de Koning geeft lezingen over Regressie- en Reïncarnatietherapie.

Ik voelde de last van gered zijn

Zondagochtend 03-11-2013 bij Wim Brands sprak Huub Oosterhuis, over zijn biografie in het nieuwste boek;  “De paus van Amsterdam”  geschreven door Marc van Dijk. “Het is een beetje vreemd en een beetje vroeg om nu al een biografie te hebben” zegt de 80jarige Oosterhuis. Het boek vertelt over zijn fascinatie voor de katholieke kerk en wat er gebeurd is in de afgelopen jaren. Zijn dichterschap loopt er als een rode draad doorheen.  “Na een ongeluk in mijn jeugd, waarna de artsen beweerden dat ik nooit meer zou kunnen lopen, werd er een wagentje voor mij besteld, waarin ik verder moest leven. Daar kreeg ik pijn en angstvlagen van.  Maar toen na vier weken mijn benen het weer deden, voelde het alsof ik iets zwaars droeg”.

Ik voelde de last van gered zijn

Ik vond het een hele verantwoordelijkheid want ik kreeg een nieuw leven, waar ik iets mee moest. Ik heb me eerst afgevraagd, wat die verantwoordelijkheid nou wás, om niet zómaar te leven. Om iets te doen voor anderen bijvoorbeeld  om solidair te leven, om het beste eruit te halen. Om niet zomaar een end weg  te leven. “Zomaar leven? Wat bedoel je daarmee?” vraagt Brands. “Leven zonder vervoering, leven zonder grote verlangens. Leven zonder grote liefde, zonder woorden.

”Gerrit Komrij schreef in 1976, “Voor Oosterhuis dus onomwonden de doodstraf!”
Oosterhuis; “Het was natuurlijk onaangenaam toen het gebeurde, maar ik moest verder.

Het kwam zo; de taal in de kerk, daar begrepen de mensen niets van en ze konden er niets mee

“Toen ben ik met gedichten begonnen, waar de oudste traditie in doorklonk”. Brands; “Heb je je daarna als dichter door iedereen ontkend gevoeld?” Oosterhuis;  ‘’Nou nee, niet door iedereen. Want tegelijkertijd met die aanval van Komrij, waren er honderdduizenden mensen in de kerken die mijn teksten zongen. En niet alleen in Nederland. Dat was veel groter dan wat Komrij neerzette.
“Maar ik had niet het gevoel dat zijn mening mijn leven beïnvloedde en het was ook zo weer voorbij. Het was één mening, een literair spel, en daar stond ik toch buiten”. Brands vraagt;  “Als anderen je daarmee confronteren?” “Dat is hún cynisme’’, antwoordt Oosterhuis en laat alle kritiek bij de kritiekgever.

Wijsheid van een 80jarige, die niet beïnvloed werd door andermans mening

Andermans beter weten. Prachtig dat Oosterhuis geen cynisme kent, zodat hij niet opgescheept zit met de zwartgalligheid van de ander.  Komrij mocht zijn cynisme zelf houden. Oosterhuis zet hier een staaltje van eigenwaarde neer. Hij laat zien dat wanneer je de niet-eigen-energie van Komrij tegenhoudt, en die niet opneemt, je jouw eigen-wijsheid overhoudt. En zeg nou zelf, gaat daar het leven niet over? Dat we onszelf liefhebben?

 www.depausvanamsterdam.nl

 

 

Blunderen doe je zo

Toen ik met werken stopte bij Transavia, gaf ik me als vrijwilliger op bij de hospice in Hoofddorp. In het verlengde van mijn studie voor reincarnatietherapeutopleiding Tasso, waarin ik de client door de traumatische dood van een vorig leven heen begeleid, dacht ik dat het leerzaam zou zijn, mensen in het hier en nu, in hun laatste dagen te begeleiden.

Ik was nauwelijks begonnen, – als gastvrouw – toen de bel ging en ik oog in oog met mijn huisarts stond. “Wat doe jíj nou hier?” vroeg hij. “Kan ik jou ook vragen”, pareerde ik. Stom, stom. Hij was natuurlijk de huisarts daar.

In de hospice was het een gewoonte, dat wanneer  iemand overleden was en zijn lichaam het huis uitgedragen werd, alle medewerkers  uit eerbied voor de gestorvene,  een soort haag vormden. Uit respect.  Toen ik een van de eerste keren mijn toenmalige tandarts tegenkwam, en verschillende mensen zich langs de muur opstelden, begreep ik hieruit dat zijn moeder overleden was. Ik stapte naar voren en zei; “Gecondoleerd met het verlies van uw moeder”. Verschrikt keek hij me aan en stamelde, ‘’nee, nee, ze gaat naar het verzorgingshuis. Ze is juist opgeknapt hier”. Zo snel als beleefd was, ontdeed ik me van zijn klamme hand en maakte dat ik weg kwam.

Conclusie

Als er écht naar je geluisterd wordt en je liefdevol verzorgd wordt, want dat deden ze daar, dan kun je dusdanig opknappen dat het leven weer zin krijgt. Dit merk ik ook bij clienten die voor regressietherapie komen, omdat ze de regie over hun leven kwijt zijn. Omdat ze vastgelopen zijn, zoeken ze naar de zin, de zin van dit leven. En daarbij krijgen ze  de zin om te leven weer terug. En zeg nou zelf, wie wil dat niet?

Ik ben Laura Daggers-de Koning regressie en reïncarnatietheapeut sinds 2010

Je kunt me boeken de lezing “Regressietherapie de missende link tussen psycholoog psychiater en coach’’.

Vul hiernaast je telefoonnummer in en laat me je bellen →→→

Wiskunde of talen

Aan de bar van de sportclub, ging het gesprek over kinderen en school. Wel of geen bijles, welke school? Rapporten met rood. Dat deed me denken aan vroeger.

Mijn lief haalde een tien voor wiskunde. Zijn zus daarentegen was een bolleboos in talen. Dat kon ze laten hóren, en dat deed ze ook. Als klein broertje, ze scheelden drie jaar, werd hij weg gemanoeuvreerd. Zij goed in talen en hij in wiskunde.

Hij kon er als werktuigbouwkundige goed zijn boterham mee verdienen. Daarbij is hij erg handig, wat zijn ogen zien, maken zijn handen. Dat heeft ons veel geld bespaard. Neem nou de leylandihaag die hij elk jaar snoeit. Dat scheelt een dikke achthonderd euro. Onze kinderen zijn ook van de scheikunde, biologie en natuur- en wiskundekant. Dochter haalde het hoogste cijfer van de klas. En zoon studeerde organische chemie.

Zelf snapte ik geen snars van wiskunde en wat de leraar mij er destijds over vertelde. Dus nam ik richting talen. Ik ging in de luchtvaart werken en sprak mijn talen redelijk. Om mijn Spaans te oefenen nam ik regelmatig een dagvlucht naar Alicante of Ibiza. Er was altijd wel een vriendin die ook genoeg had van die regenachtige zomers hier. Gewoon oefenen met die talen, dacht ik.

Twee receptionistes op Palma verweten me mijn bekakte uitspraak. In Lanzarote kreeg ik het ontbijt voor de niet-toeristenprijs, omdat de ober dacht dat ik hun taal sprak. Een taxichauffeur gooide van vreugde zijn handen hoog de lucht in, omdat hij dacht dat hij eindelijk een ”local” in zijn wagen had, en hij vandaag naar zijn eigen taal mocht luisteren.  Laatst, na een gezellige babbel met een winkelier, vroeg ik hem naar een leuke eetlocatie  in Santa Cruz. Hij verwees ons naar het kleinste restaurant waar we heerlijk gegeten hebben.