“Kinky Danspartner”
Dit verhaal wilde ik je niet onthouden.
Want regressie IS progressie
Ik was laatst op de begrafenis van Greetje.
Parkinson en Alzheimer dansten tien jaar lang hun kinky dans met haar.
Eerst onmerkbaar slow en toen wild en ruwer, tot ze eraan doodging.
Een lieve vrouw -soms té lief- die een lintje verdiende.
Een snik welde vanuit mijn tenen omhoog en eindige in een soort hijg-gilletje, toen ik de zes dragers haar kist de kerk zag uitdragen. Ze had zóveel gedaan voor iedereen. Maar had ze dat ook voor zichzelf?
Ik huilde om haar én om mezelf, want je voelt je eigen pijn het diepst.
Altijd en je huilt om het nog niet verwerkte verdriet. Daar op zo’n begrafenis.
Maar ook al is er geen oorlog en weet je dat je in een welvarend land leeft. Je lichaam heeft dingen meegemaakt die je als kind niet kón begrijpen. Omdat er geen uitleg was.
Dan gaat je ‘’mind’’ conclusies trekken die niet kloppen. En die tot nu toe nog in stand gebleven zijn. (Eén van mijn taken is die conclusies te ontkrachten)
Je denker is de baas!!
Zijn er daarom zoveel ‘’mindfullnes trainingen’’? Om hem stil te leggen misschien?
Je denker is natuurlijk wel handig als je een boodschappenlijstje maakt. Of je op je werk zit. Je kunt niet zonder. Dat is je praktische denker. Maar de doemdenker, daar moet je achteraan.
Dus je denker leidt, en je lichaam lijdt.
Ps. 1 Gisteren kwam client X voor de laatste keer. De eerste keer kwam ze binnen met Parkinsontrekjes, schokjes van hoofd en nek,plus met een ánder probleem. Het is wég, en haar andere probleem ook!
Daar word ik nou zóó blij van.Wánt ik heb het leukste beroep van de hele wereld!
Ps. 2 Er is leven na de overgang! Jazéker
Kom naar de workshop op 31 oktober 2015 en minimaliseer je overgangsklachten.
Copyright Laura Daggers
